Recep Cengiz- 15 Ocak 2020  Voleybolcu kadınlarının her maç önü, esnası ve sonrasında gerçek bir Cumhuriyet kadını duruşu var. Bu duruş, belki de modern kadını tanımak için en uygun yer ve zamanlardan biriydi.

Salonda bakımlı kadın görüntüleri, özgüvenli tavırları, hakem hatalarına tepkileri ve maç sonu değerlendirmelerinde bilinçli analizleri, Türkçe veya İngilizce fark etmeden (futboldaki gibi kulağını temizlemeden, eveleyip gevelemeden, dakikalarca yaani, hııı, şeyy demeden, kimseyi suçlamadan, hakemleri şikâyet etmeden, rakiplerini aşağılamadan) akıcı konuşmaları diğer spor branşlarında alışık olmadığımız görüntülerdi.

Müsabakalarda geriye düştükleri anlarda fizyolojik ve psikolojik olarak nasıl toparlanıp mücadele ettiklerini görmek, diğer spor insanlarına örnek, toplumsal yaşamda birçok kadının yaşadıkları zorluklara karşı motivasyon aracı olabilecek cinstendi.

Kaybettikleri her sayı sonrasında sahanın ortasında bütünleşmeleri, maçın uzatma anlarındaki sinir savaşında gösterdikleri sabır ve maç sonundaki gururlu halleri sadece maçın değil kadının hayranlık uyandıran kazanımıydı.

Yaşadıkları zorluk, haksızlık ve baskılara karşı seslerini çıkarmaya cesaret edemeyen kadınlara hırs, azim ve mücadele ruhu kazandırmaktı alınan her galibiyet…

Sahaya gelirken narin, maça çıkarken hoş bir hanımefendi, servis atarken iyi bir avcı, servis karşılarken kaya gibi sert ve sağlam, pas verirken seri ve nazik, smaç vururken güçlü ve hızlı, maç bittiğinde skor ne olursa olsun centilmenlikten asla taviz vermeyen bir kişilik özelliği gördük. Göze olduğu kadar beyne hitap eden, akıldan çıkmayacak, hafızalardan silinmeyecek, kendi deyimleriyle “Ne yaptığını ve ne yapmaması gerektiğini” bilen bir genç kadın grubu izledik.

Duygusal oldukları kadar profesyonel oldukları her halinden belli. Kendilerinden emin, ne söylediğini bilen ve ağzından çıkanı kulağı duyan kadife ve yumuşacık bir ses tonları var. Onlar, bu ülkenin örnek kadınları. Şortlarının boylarının tartışıldığı, siyasetçi ve yönetici aşıklarının, file altından izleyenlerin olduğu günler şimdi çok gerilerde kaldı, bu başarılar onlara, onları yönetenlere, onları izleyenlere kadın sporu adına çok şey öğretti.

Voleybolcuların sahadaki fiziksel, psikolojik ve sosyolojik duruşu, kesinlikle, Cumhuriyet Türkiye’sinin önemli kazanımlarından biridir. Onlar, bu toplumda nitelikli spor insanlarının var olduğunun ve nasıl var olunabileceğinin bir göstergesi.

Müsabakalarda, takım ruhu ve mücadele gücü bakımından en az kadınlar kadar anlatılmaya değer olan bir başka insan daha vardı:Dünyanın en büyük voleybol koçlarından birisi olarak kabul edilen, İtalyan başantrenör Giovanni Guidetti.

Aynı zamanda Milli sporcu Bahar Toksoy’la evli olan Guidetti, İstanbul’da kıyılmış olan nikahın ardından eşinin memleketi Denizli Çine İlçesi Dorumlar Köyü’nde, at üstünde gelen eşini 8 köşeli bir şapka ile karşılayıp, Aydın Zeybeği oynayacak kadar, Türk örf ve adetlerine saygılı; eşinin performansını beğenmediği için Vakıfbank’la sözleşmesini fes ettirecek kadar tam bir profesyonel spor insanı.

2008 yılında VakıfBank’ın başına getirilen ve bununla birlikte kişisel kariyeri de büyük bir tırmanışa geçen Giovanni Guidetti, Türkiye’de 4 Sultanlar Ligi Şampiyonluğu, 4 CEV Şampiyonlar Ligi Şampiyonluğu, 3 Dünya Kulüpler Şampiyonluğu, 3 Türkiye Kupası Şampiyonluğu, 3 Süper Kupa Şampiyonluğu, 1 dünya kulüpler 2’nciliği, 2 Şampiyonlar Ligi 2’nciliği, 2 Şampiyonlar Ligi 3’ncülüğü kazandı.

Başarısı kadar mütevazılığıyla da alkışlanan Guidetti, ülkemizde kız çocuklarına voleybolu sevdirmek için “Yarının Sultanları” ismini verdiği projesini “Türkiye sadece İstanbul değil diyerek”, Bitlis ve Elâzığ’daki kız çocuklarıyla başlattı. Yani Guidetti’nin gurur, kibir ve ego yapmadan her zamanki mütevazılığıyla kızların voleybolla tanışması için doğu illerinden başlattığı projesi önemli bir duruş vazgeçilemeyecek bir düşüncedir.

Guidetti’nin değerini anlamanın en iyi yolu, genellikle onun yokluğunda voleybolun neye benzediğini görmektir. Voleybolda yapılan şeylerin ne olduğunu anlamak için bir an 2008 yılında başlatılıp, büyük bir kararlılıkla yürütülen projeleri, kulüpler ve milli takım düzeyinde alınan başarıları, alt yapılarda yetiştirilen yıldız oyuncuları unuttuğumuzda geriye (Futbol!) ne kaldığını görebiliriz.

Bu bağlamda, Olimpiyat vizesi voleybolcular için “katılım”, kadınlar için “kazanım” vizesidir. {jcomments on}