Ahmet Güvener- 24 Aralık 2014 Bugün saydım bir yılı biraz aşkın bir sürede şimdiye kadar Cumhuriyet’e 52 yazı yazmışım.

Yazılarımın çoğunda Türk Futbolunun küçük ve büyük değişik sorunlarını ve de aklım ve bilgimce çözümlerini dile getirmişim. Bugün ve haftaya Türk Futbolunun içine düştüğü ölümcül durumun baştan aşağı geçmiş yazılarımı da tarayarak bir tomografisini çekeceğim. Sonuçlar bazıları çok üzecek, bazılarını kızdıracak ama gerçekler bunlar.

Şimdi tepeden başlayarak 2 bölümde tomografiyi çekelim:

Öncelikle TFF Avrupa’daki 53 federasyondan farklı olarak kanunla kurulmuş özel hukuka tabii yarı kamu bir tüzel kişilik. 53 ülkede ise Federasyonlar ülkelerinin dernekler kanununa göre kurulmuş bir şemsiye sivil toplum örgütü. Yani ülkemizde futbolun yönetişim modelini radikal olarak değiştirmek için öncelikle merkezi iktidardan ve parlamentodan icazet almak durumundasınız. Ülke futbolunun yasama organı olan Genel Kurul 53 ülkenin hiçbirinde görülmemiş şekilde profesyonel futbolun kontrolü altında. 300 kişilik Genel Kurulda 300.000 küsur amatör futbolcu 10 delege ile temsil edilirken, profesyonel kulüpler için bu sayı 253. Örneğin UEFA Genel Kurulunda Cebelitarık’ın da Almanya’nın da bir oyu varken, TFF Genel Kurulunda Süper Lig takımları 7 delege ile temsil ediliyor. İkinci ve üçüncü lig takımlarının ise yalnız 1 delegesi var. Kısacası TFF Genel Kurulunun yapısı anti-demokratik, adil olmayan ve de benzeri Avrupa’nın hiçbir ülkesinde olmayan bir yapı. Bu yapıyı demokratik, adil ve tüm paydaşlara eşit şekilde açarak, Avrupa’daki tüm ülkelerin Genel Kurul yapılarına benzeterek değiştirecek olan tek yapı bizatihi Genel Kurulun ta kendisi. Sizce Genel Kurul kendi gücünü azaltmak için kendi ayağına kurşun sıkar mı?

Digitürk şu an itibarı ile TMSF yani iktidarın yönetiminde. Süper Ligden 3. Lige tüm liglerin sponsorları Spor-Toto ve PTT gibi kamu kuruluşları. İktidar futbola ciddi bir kaynak ayırdığı için, kendine göre haklı nedenler ile futbolun yönetimini kontrol etmek istiyor. Bu nedenle Genel Kurullardaki seçimler göstermelik. İktidarın işaret ettiği aday seçiliyor.

Kulüplerin yönetişim modeli temelde ülkenin Dernekler Kanununa endeksli. Kanarya Sevenler Derneği ile Fenerbahçe Spor Kulübü Derneği arasında yasal ve yönetişim modeli olarak bir fark yok. Bu model iktidar dâhil herkesin işine geldiği için “Futbol Kulüpleri Yasası çıkacak” diye yıllardır boşuna kürek çekiliyor. Bu model ile TFF’nin de Kulüplerin de kurumsallaşması imkânsız.

Türkiye 145 “profesyonel futbol” kulübü sayısı ile Avrupa’da bir rekora imza atıyor. Bu kulüplerin kaç tanesi gerçek anlamda “profesyonel” derseniz, iki elimin parmakları yetebilir. Dört büyükler başta olmak üzere bu takımların çoğu mali anlamda çok kötü bir konumda. Gelecek de karanlık. 2010-2013 seneleri arasında gelir-gider oranına göre her 100 TL’lik gidere karşın Fenerbahçe 89 TL, Trabzonspor 83 TL, Galatasaray 72 TL ve Beşiktaş 55 TL gelir elde edebildi. Anadolu takımları için gelirlerinin çok önemli bir yüzdesi naklen yayın gelirlerinden kaynaklanıyor ve bu rakam onları mutlu ettiği için diğer gelir kalemleri için çaba sarf etmiyorlar. Stadyumlar bomboş. Bir listeye göre Türk Futbol ekonomisi Avrupa’da 54 ülke içinde altıncı, bir diğerine göre ise yedinci, ama Milli Takımlarda sportif başarı olarak Avrupa’da yirmi dokuzuncu. Yani sistemin getirdiği parayı har vurup harman savuruyoruz. Makro düzeyde tomografi sonuçları bunları gösteriyor. Haftaya paydaşlar bazında tomografimize devam edeceğiz.{jcomments on}

Tweet

Tweetle                      Paylaş                        Paylaş