Recep Cengiz- 7 Haziran 2019 Futbolun yönetiminde Federasyon futbol paydaşlarını dikkate almadan karar alıp uyguluyor,  son sözü büyük kulüpler söylüyorlarsa, Türkiye’de futbol sadece bir “ayak oyunu”dur.

Futbolun içinden gelmiş, entelektüel birikime sahip insanların futbolu yönetecek gücü yoksa, gücün futbolu yönetecek kişisi varsa, Türkiye’de futbol sadece bir “ayak oyunu”dur.

Usta gazeteci Atilla Türker’in haberine göre, iş insanı Atalay Demirbaş, Beşiktaş’la olan ticari ilişkilerini kolaylaştırması amacıyla Beşiktaş Kulübüyöneticilerinden Umut Güner’e 400 bin lira değerinde bir kol saati ve aracılar vasıtasıyla 150 bin Dolar verdiğini beyan ederek, savcılığı suç duyurusunda bulunuyorsa1, Türkiye’de futbol sadece bir “ayak oyunu”dur. 

Futbol ekonomisti, değerli futbol insanı Tuğrul  Akşar’a göre, futbolumuzdaki parasal gelişim hızı, yönetsel gelişim hızının üzerine çıktı. Biz bu süreçte ne yazık ki, bu parasal gelişimi yönlendirecek ve yönetecek bir yönetsel yapıyı ne kulüpler, ne de futbol otoritesi bazında kuramadık. Bunu yapamadığımız için de, kulüp borçları son yirmi senede %5500 artarak 14.5 Milyar TL’na, toplam birikimli zararlarımız %3300 yükselerek 6 Milyar TL’na, kulüp özkaynak açıklarımız da %1400 artarak 4.5 Milyar TL’na ulaştı2. Çünkü, Türkiye’de futbol sadece “ayak oyunu”dur.

Türk futbolunun bugünkü UEFA (10.sıra) ve FIFA (39.sıra) sıralamasındaki yerinin yirmi yıl önceki sıralamasının gerisinde ise, Türkiye’de futbol sadece “ayak oyunu”dur.

Galatasaray’ın şampiyonluğunu tanımlayabilmek için fala bakmaya veya astroglara sormaya gerek yok. Olanlara bakmak yeterlidir... Sezon içinde teknik direktörü 14 maç ceza alan ve yöneticileri tarafından sürekli hakemler tarafından kasıtlı ve sistematik olarak haksızlığa uğradığını dile getirilen bir takım 8 puan geriden gelip şampiyon oluyorsa, Türkiye’de futbol sadece “ayak oyunu”dur.

Hakemleri baskı altına almak veya rakipleri saldırgan tavırlarla sindirmek bir taktik aracı olarak kullanılıyorsa, Türkiye’de futbol sadece bir “ayak oyunu”dur.

Referanslar, klasman için aday gösteriminde önemli bir rol oynuyor. Bunun sonucu olarak hakemler hep birinin adamı olmak zorunda kalıyor. Hakemlerin, bir grup ve oluşumun içinde olmadan klasman yükselmesi ve  hakem havuzunda yer alması mümkün gözükmüyor ise, Türkiye’de futbol sadece bir “ayak oyunu”dur.

“VAR”a rağmen, hakemler biribirlerini anlamıyor va da anlaşamayıp, oyunu daha çok kendi kurallarına göre oynatmak istiyorsa, Türkiye’de futbol sadece bir “ayak oyunu”dur.

Eğitimli değil, diplomalı antrenör referansla takım çalıştırıyorlarsa, Türkiye’de futbol sadece bir “ayak oyunu”dur.

Antrenör gelişim seminerleri mesleki bilgi,  birikim ve değişim sağlamıyor,   “mış” gibi yapılıyorsa, Türkiye’de futbol sadece bir “ayak oyunu”dur.

Futbolcunun saha ne oynadığı ile taraftarın oynanan futboldan ne anladığı biribirini tutmuyorsa, Türkiye’de futbol sadece bir “ayak oyunu”dur.

Milli takım seviyesindeki bir çok futbolcunun saha içi davranışlarında “olan” ve “olması gereken” arasında bir bağlantı kuramıyor, saldırgan davranışlarının kendisi, takımı ve Türk futboluna neler kaybettirdiğini hesaplayamıyorsa, Türkiye’de futbol sadece bir “ayak oyunu”dur.

Televizyon ekranlarında, çağdaş futbolun nasıl oynanması değil, oynanması gerektiğine daha fazla kafa yoruluyor, detaya boğulup analiz yeteneği  kaybediliyorsa, Türkiye’de futbol sadece bir “ayak oyunu”dur.

Spor bilimleri fakültelerinde kütüphane yok teknoloji var, ama bilgi için kullanılmıyorsa, Türkiye’de futbol sadece bir “ayak oyunu”dur.

Dürüst, inançlı, ilkeli, prensipli, sorgulayan ve eleştiren teknik direktörlerde yaratılan “çalıştıracak takım bulamam”, futbolcularda “buradan sonra transfer yapamam”, futbol yorumcusu ve yazarlarında “kovulurum” ve hakemlerde de “maç yönetemem” hissiyatı yaratılıyorsa, Türkiye’de futbol sadece bir “ayak oyunu”dur. Ama, Johan Cruyff’un göre “futbol sadece ayaklarla değil, beyinle oynanan bir oyundur ve ayaklar sadece ona eşlik eder.”

Kaynaklar: