Recep Cengiz- 1 Mayıs 2020 Amerika ve Kanada’da 19. yüzyılın sonlarında, sendikalar tarafından örgütlenmiş işçilerin “uluslararası birlik, mücadele ve dayanışma günü” olarak kutlanması ile başlayan ve gelenekselleşen 1 Mayıs işçi ve emekçi bayramı Dünya’da tüm ulusların ırk, din, dil, cinsiyet ve yaş ayrımı yapmadan kutladığı bayram olma özelliğini koruyor.

İşçi ve emekçi kavramı bizlere hep fabrika, belediye, esnaf veya tarla da çalışan işçi ve emekçileri çağrıştırsa da “geçimini spor yaparak kazananlar işçi sayılmasa da” fedakâr spor emekçilerini unutmamak gerekiyor.

Bir başka unutulmaması gereken, faal olarak spor yaptığı dönemde çok başarılı olan, büyük miktarda paralar kazanan profesyonel futbolcuların dahi önemli bir sakatlık neticesinde kendi kaderleri ile baş başa kaldıkları, alt lig ve amatör branşlarda mücadele eden sporcuların sosyal haklarının bütünüyle göz ardı edildiği gerçeğidir.

Oysa ki; “Spor bir emek ürünüdür.”

Hangi branş ve düzeyde olursa olsun bir müsabaka için yüzlerce insan sporcu, antrenör, hakem, malzemeci, masör, top toplayıcı çocuklar, saha görevlileri, foto muhabirleri, naklen yayın çalışanları, sağlık elemanları, güvenlik elemanları, takım şoförleri ve seyyar satıcılar da emek veriyor.

Yapılan sporun ve organizasyonun derecesi arttıkça harcanan emek fazlalaşıyor. Örneğin, elit düzeyde bir sporcu olmak için ortalama en az 10 yıl, haftada en az 6 gün, ortalama10 bin saat antrenman ve yüz binlerce tekrar yapmanız gerekiyor.

Beşiktaş’ın 37 yıllık emekçisi malzemeci Süreyya emek gününde hakkında bir şeyler yazılmasını hak edenlerden. İdman olsun olmasın sabah 7 ‘de antrenman sahasında olan maç oynanırken soyunma odasında nöbet tutan, kamp ve maç trafiğinde çocuklarının doğumunda bulunamayan, çocuğuna isim koymak için çok sevdiği Beşiktaş’ının gol atmasını bekleyen emekçi Süreyya’nın 37 yılda kullandığı izinleri, aldığı rapor ve yaptığı tatili toplarsak, Beşiktaş’ın bir sezondaki maç sayısı etmiyor.

Diğer spor branşlarındaki emek başarı öykülerine baktığımızda: Dünya şampiyonu Jimnastik sporcumuz İbrahim Çolak 90 saniyelik serisi için 19 yıl, haftada 6 gün ve 6 saat çalıştığını yani emek verdiğini söylüyor.

Avrupa, Dünya ve Olimpiyat şampiyonu güreşçimiz Taha Akgül, “yılın ortalama 300 günü kamptayım, günde 3 antrenman yapıyor, ortalama 5-6 saat ağır antrenman yapıyoruz” sözleri şampiyonluğun çok büyük bir emek ürünü olduğuna işaret ediyor.

Türkiye ve Avrupa Muay Thai 51 kilo şampiyonu Turan Aris, tamirhanede çalışarak büyük başarılar elde eden bir başka sporcumuz. Milli sporcu, haftanın 7 günü sabah koşuyor, sonrasında tamirhanede işbaşı yapıyor, öğle saatlerinde atölyede piston ve egzoz borusundan yaptığı ağırlık çalışıyor, mesaisi bittikten sonra da en az onun kadar emekçi olan antrenörü Ekrem Aris’le akşam salon antrenmanlarını yapıyor.

Emine Arslan, İstanbul’da çalıştığı tekstil atölyesinden kick boks Dünya Şampiyonasına uzanan bir başka emekçi sporcu öyküsüdür.

Batman’da mevsimlik işçi Mizgin Ay’ın salon atletizm yarışmalarında, Türkiye Şampiyonlukları kazanması kendi yeteneği kadar beden eğitimi öğretmeni Muhsin Soysal’ın emeği sonucudur.

Gaziantep’te çiftçilik yapan ailesine yardım ettikten sonra kalan zamanlarda Kick boks ve Muay Thai antrenmanları ile Balkan ve Dünya Şampiyonu olan Ömer Keklikçi emekçi şampiyonlardandır.

Konya’da pazarcı babasının yanında çalışırken başladığı güreşte Avrupa Şampiyonu ve Dünya ikinciliği kazanan Osman Yıldırım’da emek ürünü örnek bir sporcudur.

Erzurum, Horasan ilçesinde çiftçilik ve çobanlık yaparak aile bütçesine katkı sağlayan Muhammet Can Çaldıran’ın, işitme engelliler kategorisinde karatede Türkiye Şampiyonu olması, Yaşar Kemal’in dediği gibi “umutsuzluktan umut yaratmaktır.”

Çünkü…

Spor tarihi “tıpkı insanlık tarihi gibi bir sınıf kavgası tarihidir.”

Bu tarihi sürecin en güzel tarafı, sporun “başarının yetenek, verimlilik ve uygulama” ile ölçüldüğü tek kurum olmasıdır.

Çünkü…

Yeteneksiz bir kişinin sporda başarılı olma ihtimali yoktur. Bu durumda şu soruların cevabını bulmak önemlidir.

Nedir başarı?

Kapitalist sistem sporu para üzerine kurguladığı, sporcuları bu hedefe yönelik şekillenip biçimlendirdiği için “şampiyon olmak, madalya kazanmak veya kupa kaldırmak mıdır?”

Kimlik ve benlik arayışı içinde olan insanlar için “Bir şey yapmak, bir şey olmak, bir şeye sahip olmak mıdır?”

Bilinçli farkındalığı olan insanlar için görünürde belirgin bir sebep varsa…

“Çalışmak, çabalamak, mücadele etmek, direnmek ve başarmak mıdır?” yani hayata tutunabilmek ve ideallerine ulaşabilmek için “emek vermek midir?”

Bu soruya cevabı, “hiçbir maçı 0-0 başlamadığı için” sadece rakiplerini değil “kara bahtını, kör talihini, kaderini ve kederini” yenmeyi başaran, “geleceğini alın terinde taşıyan” binlerce şampiyon sporcu şu duygulu mesajı veriyor:

“Bende emeği olan herkese çok teşekkür ederim.”{jcomments on}