Tayfun Öneş- 13 Şubat 2024 Bu yazıyı yazmaya koyulduğumda henüz Fenerbahçe-Alanya maçı başlamamıştı.

Benim ağır aksak yazma tempomdan ötürü yazıyı bitirene kadar Fenerbahçe 2 puan (daha) kaybetti.

Önemli değil; çünkü daha 13 hafta var. Yani yazıyı Galatasaray ile Fenerbahçe zirvede puan puanaymış gibi okuyabilirsiniz. Ben o doğrultuda yazacağım çünkü… 

Zirve dedim de...  Hem de ne zirve! 25. Hafta bitti. İkisinin puan ortalaması (64+66)/2=65 olsun. Olsun, değil öyle zaten.  3. ve  4. ‘nün puanları 40! Yani aralarındaki puan farkı 25! Bu ezeli iki rakip, şimdiye kadar her hafta ortalama 1 puan uzaklaşmışlar diğer ezeli iki rakiplerinden! Zirvede bu kadar erken, bu kadar açık ara bir kopmayı ben yıllardır hatırlamıyorum. Üstelik bir kağıt çıkartıp  üstüne de “bu puan farkı kapanmayacak, aksine lig bitene kadar daha da açılacak” yazsam, Trabzonspor ile Beşiktaş taraftarları da altına imza atarlar. 

Gelelim yazının başlığına, başlıktaki soruya. 

Galatasaray kötü oynadığı, seyircisini sıkıntıdan boğulacak hâle soktuğu maçlardan da 3 puan almayı biliyor, bildi. En güvendiği oyuncuları satılsa veya sakatlansa dahi takım bir şekilde kazanmaya endeksli, kazanma (öz)güveni ile oynuyor. Geçen sene İcardi’nin olmadığı maçlarda (gerçi geçen sene hep vardı sanki) Kerem çıkardı sahneye. Bu sene, ne Zaha ne Tete ne de Zyech… Takımı sırtlayan Barış oluyor. Gol konusunda tabii. Yoksa takımı sırtlayan yine en çok Torreira, sonra diğerleri… Oyuncu kalitelerine tek tek bakarak karşılaştırsam, Fenerbahçe’nin kadrosu daha kaliteli duruyor ama Galatasaray’ın bir avantajı da takımın neredeyse yarısının hemen hemen her mevkide oynayabilir hâle gelmiş olması. Bu da Okan Buruk faktörü bence. Bir de matematiksel bir faktör var ki, o da önemli ve şampiyonluk ibresini Galatasaray’dan yana çeviriyor. Diyelim son iki haftaya kadar (yani 11 hafta daha) kafa kafaya gittiler. Sondan bir evvelki maçta Fenerbahçe’yi kendi sahasında ağırlayacak Galatasaray. O maça Fenerbahçe en az 4 puan farkla önde giremezse şampiyonluk işi yine çok zor. Çünkü 3 puan önde bile gitse, o gün 1-0 yenilirse averajla da olsa Galatasaray şampiyon olur. Kalan tek maçlarını ikisi de kazansa bile… 

Gelelim Fenerbahçe’ye… İsmail Kartal’ın karizması, konuşma stili, mimikleri, kelimeleri vesaire yerini doldurmuyor gibi gözükse de kimse onun başarısız olduğunu söyleyemez. Kadro çok iyiymiş de, bu kadroyla fark atılması lazımmış da, başka hocanın elinde bu kadro olsaymış çoktan arayı açmış olurlarmış da… Falan feşmekan. Bence haksız yorumlar bunlar… Rakip de her maçı kazanıyorken, kime, nasıl fark atacak İsmail Hoca? Onu anlamış değilim. Hatırı sayılır bir kesim de Fred’in yokluğuna bağlıyor kaybedilen puanları; ama bence o da değil asıl sebep.  4 beraberlik 1 mağlubiyetle yitirilen toplam 11 puanın neredeyse tamamının (bir tek Adanademirspor’la deplasmanda berabere kaldılar) Kadıköy’de kaybedilmiş olması sizce bir tesadüf mü? Üstelik tribünler tıklım tıklım dolu vaz avaz coşkuluyken. Son yıllarda artan hatta her an krize dönüşmeye hazır bir şampiyonluk özlemi, yönetim tarafından sistematik olarak dile getirilen söylemlerle gerilen camia (keşke sadece camia gerilmiş olsa! Bazen “bu sezon Fenerbahçe şampiyon olsun da, hem onlar hem Türkiye rahatlasın” diyesi geliyor insanın) ve bu çok gergin camianın en uç neferleri olan taraftarlar… Onlar stada girdiğinde o stresi ve endişeyi sahaya ve oyunculara yansıtmamaları mümkün mü? Bir kaza golü (daha oyunun başlarında bile olsa) yendiğinde eyvah yine mi, bu sene de mi şampiyon olamayacağız sorusu akla ve sahadaki oyuncuların kafasına düştü mü hem el-ayak hem de basiret bağlanıyor sanki. Üstelik de bu gerginlik hep sanki son iki haftaya girilmiş gibi yaşanıyor. Daha ortada alınmayı bekleyen 50'den fazla puan varken de yaşanıyordu bu stres. Şimdi 39 puan kaldı ve gitgide azalırken kayıp puanlarının telafi edilme lüksü, nasıl rahat oynayacak, kalitesini nasıl sahaya yansıtacak Fenerbahçe? 

Bu sebeplerden ötürü bu sezon da Galatasaray şampiyonluğa daha yakın duruyor diyecekken tam… 

Avrupa maçları geliyor aklıma. Bence yukarıda bahsettiğim sebepler kadar etkili bir gerçek de iki takımı bekleyen Avrupa maçları. Oradaki performans ve yorgunluklar, moral bozuklukları ve/veya  (Allah korusun ama ) sakatlıklar şampiyonlukta en az yukarıda saydığım gerekçeler kadar rol oynayacak. 

Bekleyelim görelim.  

Ama daha fazla gerilmeden lütfen.  

Keyif alarak… 

Tweet

Tweetle                      Paylaş                        Paylaş