Arman Özdemir 23 Ocak 2023  24/01/1993 yılında aramızdan alınan Uğur Mumcu’nun 23 Ekim 1984 tarihli bir futbol yazısı. (Devrimci ve Demokrat, Tekin Yayınevi, 1995, s.181-183)

FUTBOL ÖRNEKTİR...

Cumartesi günü yapılan Fenerbahçe-Sarıyer maçında, Sarı-Lacivertlilerin gollerini Pesic ve Repcic, Sarıyer’in gollerini ise Hosic ile Çelebic atmışlar... Pazar Galatasaray-Beşiktaş maçının gollerini ise Abramcik, Şekerbegoviç atmışlar. Beşiktaşlı Şekerbegoviç’in attığı golü yiyen Galatasaray kalecisi de yine Yugoslav: Simoviç...

Anlaşılan, Yugoslavlar kendi aralarında “özyönetim” kuralları içinde futbol oynamışlar, bizimkiler de “milli birlik ve beraberlik- ruhu içerisinde seyretmişler...

Galatasaraylı Erdal’ın hakkını yememek gerekir, o da Türk’ün şerefini kurtarıp iki gol atmış... Bu da tesellimiz!

Galatasaray’ın teknik direktörü Alman Jupp Derwall, Beşiktaş’ınki Yugoslav Stankoviç, Fenerbahçe’nin ise Veselinoviç... İyi, güzel, hoş da bunun neresi “Türk futbolu?”. Golü atanlar Yugoslav, yiyenler Yugoslav, teknik direktör Yugoslav... Alkışlayan da yuhalayan da biz Türkler...

İyisi mi, biz, bu futbol işini tümden ihaleye çıkarıp, yabancı sermayeye verelim. Çünkü bugünkü aldatmaca ve oyalamaca yerine, “eh” deriz, “ihaleye çıkardık, en iyi para veren geldi oynuyor...”

Yabancılar oynar, biz seyrederiz.

Bir de statları “kâr ortaklığı” yoluyla satışa çıkardık mı, tamam... Kapalı tribünden maç izleyenler, kale arkaları ve açık tribünlere “kâr ortaklığı” yoluyla ortaklı olurlar, hasılat bankalara yatırılır, gelen faizden yabancı teknik direktör ve takımların parası ödenir, isteyen yabancı futbolcuya Boğaz sırtlarında olmak üzere “tapu tahsis belgesi” verilir, böylece idare eder gideriz. Bu işin de ofsaytı yok ya!

Bizim ırkçı ve Turancılarımızın bir sloganı vardır, bilirsiniz:

Ey Türk! Titre ve kendine dön...

Titreyip, Turan illerinde sefere çıkma düşünü bir yana bırakalım, ama “Dört nala gelin uzak Asya’dan/Akdeniz’e bir kısrak başı gibi uzanan” şu güzel yurdumuzda kendimize özgü değerler yaratalım.

Ekonomi deyince “yabancı sermaye ve IMF”, futbol deyince “Stankoviç, Veselinoviç, Derwall, Pesiç, Repçiç, yatırım deyince “Suudi parası”...

Sonra da:

- Yabancı ideolojilere karşıyız...

Karşıyız, ama serbest piyasa düzeninin günümüzdeki kuramcısı Prof. Friedman’ı hiç yabancıdan saymayız. Eloğlu sanki Sümerbank basmasıdır, öylesine yerli!

Friedman’ın yerliliği Alman çalıştırıcı Derwall’in “milliliğine” benzer. Ne bilelim, belki de Friedman’ın Yugoslav kaleci Simoviç’in Galatasaray adına yurttaşı Beşiktaşlı Şekerbegoviç’ten yediği gole... Öylesine karışık işte...

Şöyle bir düşünelim:

Atatürk, Osmanlı İmparatorluğu’nun yıkıntısı içinde genç bir Türkiye kurdu. Osmanlı ümmetçiliği ve Tanzimat batıcılığı yerine kendine güvenen, başı dik, onurlu bir Cumhuriyet... Bu Cumhuriyet, halkçı, milliyetçi, devrimci bir atılımlar zinciri içinde, çağdaş uygarlık düzeyine ulaşmayı ana erek yaptı. Atatürk, Türk ulusuna, kendisine güvenmesini, inanmasını öğretti.

Ya şimdi Atatürkçülüğü dillerinden hiç düşürmeyen bizler ne yapıyoruz?

Kendimize güvenimiz hemen hemen yok olmuş; güvenceyi hep başkalarında arar olmuşuz. “Milli ve manevi değerler” dedikleri ulusallık, ulusal duygu ve düşünce yerini, yabancı hayranlığına, yabancı sermaye, yabancı şirketlere ve –futbol örneğinde görüldüğü gibi- yabancı futbolculara ve çalıştırıcılara bırakmıştır. Yalan mı? Yanlış mı?

Bu mudur “milliyetçilik” diye savunulan ve evet her türlü özgürlüğü yok etmek için kullanılan kalkan?

Titreyip, gerçekten kendimize dönmemiz gerekir.

Günümüzün tek kalıcı devrimi, kendi toplumumuza, kendi insanımıza güven duygusu aşılayanlarca gerçekleştirilecektir.

Son yıllarda hep kendi kalelerimize gol atmayı öğrendik, hem de gol üstüne gol! Ama bir türlü takım halinde ilerlemeyi beceremedik... Söyler misiniz nedendir?{jcomments on}

                                                                                                          (23 Ekim 1984 Salı)

Tweet

Tweetle                      Paylaş                        Paylaş