Müslüm Gülhan- 31 Temmuz 2016 Başlayalım: Bu altyapıların önce içini boşaltıyorlar, sonrada bu kurumlara başlıklar bularak onları pazarlamaya bayılıyorlar.

“Öz Kaynak Düzeni”, “Futbol Akademisi”, “Futbol Okulu” gibi böyle sıralanır gider.

İçerikleri incelendiği zaman ortada kurumsal anlamda hiçbir şeyin olmadığı ve gelen ile gidenin elindeki kağıtta yazan kadar program ve düzen oluşturulmaya çalışıldığını da görürüz.

Devam edelim…

En önemli figür olarak; altyapı yöneticisi vardır hep…

Genelde İnsan eğitmek için oluşturulacak sistemin kelime anlamını bilmeyen, daha çok esnaf kökenli müteahhit veya imalat sektöründen birileri olur ve yaptığı inşaat da ki demir ve çimentoya, ya da üretmeye çalıştığı fason ürünlere yaptığı muameleyi antrenörlere ve çocuklara yapar.

Çünkü çoğu kulüp başkanlarda bu yapıdadır, o yüzden onların oralara gelmeleri kolay olur.

Tabi bir takım unsurları konuşmaya başladın mı adamcağızı bir şeyler basmaya başlar.

Pedagoji dedin mi adamı ateş basar…

Hizmet içi eğitim dedin mi sıkıntı basar…

Çocuk “önce insan” dedin mi ağrı basar…

Antrenörlerin özlük hakları dedin mi sırra kadem basar…

Ve en mutlu oldukları an ise hiçbir donanımı olmamasına rağmen, eski futbolculardan birini koordinatör yapıp ve odaya kapanıp geyik yaptıkları andır.

Bayılırlar…

Çünkü o eski abinin anıları vardır kulübe dair, ama hiçbir eğitimi ve donanımı yoktur… Olsun yeter ki anılarla avutulsun?

İkisinin en önemli ortak noktası tespih çekmeye bayılırlar.

Diğer ortak noktaları:

Bir tek sahada dört takım antrenman yapar, önemli değil.

Çocuklar aç-susuz antrenmana gelir giderler, önemli değil.

Antrenörler açlık parasına çalışırlar, önemli değil.

Antrenörlere üç-dört ay maaş vermezler, önemli değil.

Çocuğa özel antrenman yaptırılması lazım ama saha ve zaman yoktur, önemli değil.

Çocuklar için test ve ölçümler yapılması gerek, önemli değil.

Antrenörlere dışardan mesleki unsurlarını tamamlayacak ciddi eğitimler alınması gerek, önemli değil.

Ama…

Önemli olan tespihin imamesini zevkle döndürüp geyik ile gargara yapmak.

Her çocuğun ve anne babasının bağladığı umutların ve verilen emeklerin, öz veri ile çalışan antrenörlerin emeğinin hiçbir önemi yoktur.

Çünkü menajerler var…

Bunlar hani “Berlin’de hakimler var” ile özdeş bir şey değil tabii ki…

Menajerlik, Türkiye Futboluna alt yapının ne kadar gereksiz olduğu kavramını ve mali kazancın farklı anlamını (!) kulüplere kazandıran sosyolojik bir kurum olarak ortaya çıkmıştır.

Ha, kulüplerin zarar içinde olması çok doğal, çünkü bizde borcun kadar büyük oluyorsun.

Adama burada 3,5 milyon avro veriyorlar, ama ne hikmetse sonra başka ülkedeki kulübe 600 bin ile bir milyon avro arasında bir paraya transfer oluyor.

İşte böyle kalitelidir menajerlik kurumu ve başkanlar o yüzden çok severler onları.

O yüzden yalana, dolana gerek yok kapatın tüm altyapıları.

Dürüstlük bunu gerektiriyor.

Hiç olmazsa bu konuda hakkı ile davranın.

Bakın şu andaki TFF başkanı bile kulüp başkanıyken “gerekirse altyapıyı kapatırız” diyerek çok doğru bir söz söylemişti.

Bari ondan feyz alın.

Öyle futbolcu yetiştireceğiz, yıldız çıkartacağız, onu satarak kulübe para kazandıracağız diye saçma sapan anlayış fukaralığı yaşamanın da anlamı yok.

Ha, birde bu altyapı anlayışını kulüp politikası haline getirmek gibi anlamsız kırılganlıklarda yaşanmamalı.

Çünkü öyle olursa; menajerlik sistemi düzene girer, kulüpler borç batağından kurtulur ve küçülerek doğru anlayışa sahip olup, gerçek futbol anlayışı ile global futbol dinamiklerine sahip olurlar.

Saçmalık…

Son bir tane daha” birde” diyeceğim, birde; bazen böyle eli ayağı düzgün iki dil bilen, iki üniversite mezunu ve tüm koordinatörlük dinamiklerine sahip birini altyapının başına getiriyorlar…

İnanılır gibi değil…

Neyse yanlışı anlayıp, yapılan kulisler ve atılan iftiralar sonrası görevden alıyorlar da rahat ediyoruz.

Bir de eski bir futbolcu gene göreve geldi mi kurtardık vaziyeti.

Tespih imamesi tekrar dönmeye başlar…

Yani, kapatalım arkadaşlar…

Tweet

Tweetle                      Paylaş                        Paylaş