Recep Cengiz- 19 Nisan 2024  Bir maçı analiz ederken, yenmeyi sadece bir tarafın gol üstünlüğü olarak değil, kendi olumsuzluklarımızla mücadele güç yoksunluğu olarak değerlendirmek gerekir.

Olimpiakos karşısında Fenerbahçe turu penaltılarla kaybetmedi; kenar yönetiminin saha organizasyon ve planlama hatası yüzünden kaybetti. İsmail Kartal’ın oyun anlayışı ve oyuncu hamleleri ihtiyaca cevap vermedi. Hamle oyuncularının performansı ideal performans değerlerini karşılayamadı. Özellikle, oyuncu değişikliklerindeki yanlış tercih ve gereksiz risk daha iyiyi yapma olanağını ortadan kaldırdı. 

Hamle oyuncuları ya oyuna konsantre değillerdi ya sisteme uyumsuzdular. Normalde, oyuna sonradan giren oyunculardan bozulan oyun dengesini sağlanması beklenirken, Fenerbahçe’de tam tersi oldu, Batshuayi, Zajc ve Cengiz oyunun dengesini bozdular. 

Oyunun son bölümüne kadar taraftarlar, takımlarını galibiyete ulaşması için destekliyordu ancak oyuncular galibiyete ulaşacak güce sahip değildi, özellikle hamle oyuncuları yenmek istediklerini bilmiyordu. Konsantre ve sisteme uyumlu değillerdi. Anlaşılmaz derece de kötü bir futbol oynadılar. 

Tadic, Szymanski ve Cengiz Ünder gibi yıldız oyuncular kötü oyunlarını özel becerileriyle tolere edebilmeliydi, edemediler.

 Oyunun son bölümünde Olimpiakos’un teknik direktörü José Luis Mendilibar’ın sistematik, dengeli ve tutarlı bir oyun anlayışı ne yaptığını bilmeyen darmadağınık bir Fenerbahçe izledik. Sahada topla oynamaktan yorulduktan sonra pas vermeyi alışkanlık haline getirmiş bir orta saha “herkes başının çaresine baksın” anlayışıyla oynayan hücum oyuncusu oyuncuları vardı.

Oyunda hâkimiyeti ve psikolojik üstünlük rakibe geçti. Olimpiakos daha cesaretli oynamaya başladı. 

Üst düzey bir teknik direktör hangi durumda bulursa bulunsun kontrolü sağlamalıydı, İsmail Kartal kontrolü sağlayamadı. Olimpiakos’un hamlelerine başarılı bir çözüm bulamadı. İsmail Kartal bilinçaltına yerleşen kalıp-yargılarla takımın yönetti rakibinin akıl ve mantıkla yaptığı stratejik hamlelerine karşılık veremedi. Oysa takım yönetiminde en iyi yöntem yoktur en uygun yöntem vardır. Fenerbahçe’de bu oyuncu grubunu bu sistemde oynatmak, turun “nasıl” geçileceğini bilmemek demektir.

Büyük takımlar kötü oynadığı bir maçı kazanabilmeliydi, Fenerbahçe kazanamadı.

Sonuç olarak, kenar yönetimine ihtiyaç duymadan, taraftar desteğiyle kendi kendini yöneten bir olgun bir takım olması, Fenerbahçe için büyük bir avantajdı ama plansızlık ve oyuncu hamleleri bu avantajı dezavantaja dönüştürdü. 

İşin kötüsü, maç sonu demecine bakıldığında, İsmail Kartal’ın turu neden kaybettiğini anlayamamasıdır. Skoru biliyor ama sonucunu bilmiyor.

            Pişmanlık; keşke olmasaydı diye değil, bir daha olmasın diyedir. A. Dumas

Tweet

Tweetle                      Paylaş                        Paylaş