Recep Cengiz- 2 Aralık 2025 Maç günü stadyuma girerken önce hafif bir uğultu karşılar insanı. Ardından bir anda yükselen o büyük koreografi…

Fenerbahçe tribünleri o akşam bir masal gibi açılmıştı. Kuzey tribününde binlerce el aynı anda kalkmış ve sarı-lacivertten oluşan dev bir kanarya ortaya çıkmıştı. Güney tribününde kartonlardan oluşan görkemli bir kanarya silueti, sanki sahaya doğru uçuyormuş gibi yükseliyordu. Kanaryanın göğsündeki dev arma ışık altında parıldıyor; maraton tribünü dalga dalga hareket ederken tüm stadyum tek bir nefes olmuştu.

Fenerbahçe tribünlerindeki koreografi tıpkı İtalya’da Milan ve Roma tribünlerindeki koreografiler gibi adeta bir sanat eseri düzenlenmişti. Sarı-lacivert flamalar, Almanya’da Südtribüne Dortmund’da olduğu gibi sarı bir duvar gibi yükseliyordu.

Doğu tribününde bir sürpriz daha vardı: Lefter Küçükandonyadis’in dev posteri, sadece tribünleri değil, ekran başında milyonlarca futbolseveri selamlar gibi açılıyordu. Efsanenin gülümseyen yüzü, arkasındaki sarı-lacivert çizgilerle birleşiyor ve yüzbinlerce taraftarın gözünde bir kez daha hayat buluyordu. Poster, sadece bir hatıra değil; tarih, tutku ve aidiyetin canlı bir sembolüydü. O anda tribünlerde herkes bir çocuğun heyecanıyla bağırıyordu: “Lefter’in izinde biz de buradayız!”

Doğu tribününde mesaj tamamlanıyordu: “Bu kalp senin için atıyor Fenerbahçe.”
Kapalı tribün hemen ardından ikinci cümleyi açıyordu: “Hepimiz aynı rüyadayız.”

O anda saha ikinci plana düşmüştü. Futbolcular koşuyor, paslaşıyor, gol arıyor; ama tribünlerin yarattığı görkemli tablo, oyun kalitesinin önüne geçiyor veya oyun kalitesi bu tablonun çok gerisinde kalıyordu.

Her tezahürat bir dalga gibi yayılıyor, her pankart bir öykü anlatılıyor, her poster bir tarih taşıyordu.

Stadyum bir sahne gibiydi; insanlar farklı kimliklerde görünseler de aynı ritmi hissediyordu. Kadın, erkek, çocuk, genç veya yaşlı fark etmiyor; herkes aynı kalbin sesine ayak uyduruyordu.

Taraftar olmak yalnızca maç günü stadyumu doldurmak değildi. Bu dev koreografinin görünmeyen uyumuydu. Asıl olan. Ortak hafıza, ortak sezgi, ortak tutum… Akademisyenler buna “kamusal alan” der ama tribünde bu kelime çok daha sıcak bir anlam taşıyordu: “Bir arada hissetmek.”

Bu duygu dünyanın birçok köşesinde aynı yoğunlukla yaşanıyordu.
Arjantin’de La Doce, ritmi bir şarkı gibi yönetiyor.
İskoçya’da Green Brigade, tutkuyu ilmek ilmek işliyor.

İngiltere’de Kop End, “You’ll Never Walk Alone” ile tribün felsefesini nefes gibi yayıyor.

İspanya’da Athletic Bilbao tribünleri ve Curva Nord Valencia, sadakatin sessiz ama güçlü hafızasını taşıyordu.

Bu toplulukların hepsini birbirine bağlayan şey aynıydı: Bireyin sesi, topluluğun sesine karıştığında anlam kazanıyordu.

Sloganlar tribünün dili, yüreği ve ritmiydi. Bağlılığı anlatıyor, sitemi taşıyor, umudu büyütüyordu. Taraftar, koreografinin küçücük bir parçası olsa bile, o an içinden geçen tek duygu şuydu: “Biz olduk!”

Sonuç olarak, tribün bize şunu hatırlatıyordu: İnsan, tek başına değil; birlikte anlam yaratmak için vardır. Aynı anda nefes almanın, aynı anda umutlanmanın yarattığı bağ futbolun çok ötesine geçiyordu. Fenerbahçe tribünlerindeki dev bir kanarya ve Lefter posteri, bir koreografi olmaktan çok daha fazlasıydı; her karton bir hikâye, her ışık bir kalp atışıydı.

Tribün, insanın içindeki yalnızlığı unutturuyordu; insanı insana yaklaştıran sessiz ama derin bir felsefe olunca geriye tek bir gerçek kalıyordu: “Futbol biter, maç biter ama tribünün yarattığı ortak ruh hiç bitmez.”

Tweet

Tweetle                      Paylaş                        Paylaş