Recep Cengiz- 15 Nisan 2020 Toplumsal genelinde saygı, hoşgörü, anlayış ve empati kavramları “mutlak” değerler olmaktan çıktı ve toplumsal bilincin önünde sorumsuzluk, saygısızlık, kabalık ve sapkınlık gibi kirli bir sayfa açıldı...

Küfürleri, kibarlıklarından daha samimi insanlarla yaşıyoruz.

 Bizden değilse, işimize gelmiyorsa, bizim gibi düşünmüyorsa, bize ters düşmüşse fırsatı kaçırmıyor hemen teşhisi koyuyoruz.

İtibarsızlaştırmak, horlamak, dışlamak, rezil etmek için var gücümüzle uğraşıyoruz.

Toplumda zıtlaşma, kutuplaşma, tiksinti, öfke, kin ve nefret tohumu ektiğimizi düşünmüyor hemen yaftayı yapıştırıyoruz.

Bizim gözümüzde, bizden olamayan her;

“Politikacı”

Gerici, cemaatçi, hain, bölücü, yalancı, ikiyüzlü, kulisçi…

“Futbol Federasyonu Başkanı”    

Güvenilmez, zavallı, basiretsiz…

“Kulüp Başkanı”

Hırsız, üçkağıtçı, komisyoncu…

“Merkez Hakem Kurulu Başkanı”

Taraflı, düzenbaz, itici…

“Hakem”

Birilerinin adamı, eyyamcı, satılmış…

“Rakip”

Kıskanç, kalleş, şikeci….

“Antrenör”

Beyinsiz, bilgisiz, Kulisçi…

“Futbolcu”

Beceriksiz, geri zekâlı, sahtekâr…

“Gazeteci”

Yandaş, yoldaş, paydaş…

“Futbol yorumcusu”

Yalancı, yalaka, kaypak…

“Bilim insanı”

Verimsiz, sahtekâr, tutarsız…

“Diyanet İşleri Başkanı”

Güvenilmez, sorumsuz…

“Hakimler”

Adaletsiz, ölçüsüz, iradesiz…

“Esnaf”

Fırsatçı, dalavereci, kazıkçı…

“İş insanı”

Dolandırıcı, tefeci…

“Kadın”

Çirkin, utanmaz, fahişe…

“Erkek”

Alçak, karaktersiz, sapık…

“Komşular”

Dedikoducu, pis, suratsız…

Birçok insanımızın anlamadan, dinlemeden, düşünmeden sorumsuzca yaşamaktan ve nefret söyleminden “haz” aldığını anladık ama insanımıza “has” olan bu mu anlayamadık…

Yukarıda izahı ve mizahı olmayan, eleştiri dozu ve hoşgörü ölçüsünü aşan ifade örnekleri günlük yaşamda sıradan hale gelmekte, muhatabına itibar kaybettirmektedir.

“Dil yarası ok yarasından daha şiddetlidir.” Atasözü

Bu dil kesinlikle;

-         Siyaset, spor, bilim, toplum dili değildir.

-         Sevgi, saygı, barış, kardeşlik, hoşgörü dili değildir.

-         Birleştirici, bütünleştirici bir nezaket dili değildir.

-         Şık değildir.

-         Ahlaki değildir.

-         Doğru değildir.

İnsan olmak canlılar arasında ayırt edici bir özellik ise;

Aslanı, fili, maymunu, kediyi, köpeği, kuşu, balinayı eğitiyoruz ama cinsimizi eğitemiyoruz.

Papağana cümle kurmasını öğretiyoruz ama insanımıza konuşmayı öğretemiyoruz.

İnsan olarak doğadaki diğer canlılardan daha karmaşık bir yaradılışımız varmış gibi iki ayaklı yaşayan bir organizma gibi kendi bilincimize varmakta zorlanıyoruz.

Toplumsallaşmaya beynimiz ve zekamızla değil midemiz, kol kaslarımız ve cinsel organımızla başlıyoruz.

“Abeslikler, aidiyete izin vermiyor.”

Bu nefret söylemlerine bir yerden dur denilmesi, artık son verilmesi gerekiyor. Üstelik, aşağılamak, iftira atmak, hakaret etmek, karalamak, küçümsemek ve gıybet gibi söylem ve davranışların:

-         Psikolojide “davranış ve kişilik bozukluğu”

-         Sosyolojide “toplumsal yozlaşma”

-         Felsefede “erdemsizlik”,

-         Hukuksal açıdan “suç”,

-         İletişimde “engel”,

-         Kültürümüzde “ayıp”,

-         Dinimizde “günah” olduğunu unutmamak gerekiyor.

Nefret söylemi, çok daha geniş bir tabana yayılan, sosyal, ekonomik, sosyolojik, psikolojik ve kültürel etmenleri de içeren toplumsal bir sorundur.

Çinli filozof Konfüçyüs'e sorarlar: “Bir ülkeyi idare etmeye çağrılsaydınız, yapacağınız ilk iş ne olurdu?” diye. Konfüçyüs cevap vermiş: “İşe önce dili düzeltmekle başlardım. Çünkü dil bozulursa kelimeler düşünceleri anlatamaz.’’ Bunun içindir ki hiçbir şey dil kadar önemli değildir.

İnsanlık tarihini incelersek, bu anlayışın insanları gırtlak gırtlağa getirmekten, gerilim ve iticilik yaratmaktan, bireysel ve toplumsal ahlakın çöküşünü hızlandırmaktan başka bir işe yaramadığı ve yaramayacağının anlaşılması gerekiyor. {jcomments on}

Tweet

Tweetle                      Paylaş                        Paylaş