Recep Cengiz- 22 Aralık 2021 Üç büyük kulübümüz Beşiktaş, Fenerbahçe ve Galatasaray’ın lig maçlarındaki performansı hayal kırıklığı yaratıyor.

Asıl çarpıcı olan şu ki, kadro genişliği, oyuncu kalitesi ve takım kurguları için dizilen methiye ve iddialı söylemlerin arkasından göstermiş oldukları olumsuz performans büyük bir şaşkınlık yaratıyor. Başarısızlık bir saat gibi işliyor.

Bu sorun, kulüp yönetimlerini, takım ve oyun kurgusu üzerinde tekrar tekrar düşünmeye zorluyor; formsuz oyuncular, kavgalar, cezalar, sakatlıklar ve puan kayıpları aynı ana rastlıyor. Yani üç büyükler, kendi aralarında başarısızlıkta da rekabet ediyor.

“Balıkçılıkta yem olarak kullanılan yengeçler sepete konulduklarında üstlerini örtmeye gerek yoktur. Çünkü içlerinden birisi çıkmak için tırmandığında diğerleri arkasından tırmanırlar ve aşağıya çekerler.”

Üç takımda da yönetsel kararlar, teknik doğrular, oyuncuların performans düzeyleri ve taraftarların beklentileri arasında büyük bir uyumsuzluk var. Yönetim planlamaları, teknik direktör tercihleri, oyun anlayış ve stratejileri Can, Barış, Berkan, Berke, Ferdi, Ersin, Halil, Muhammet, Kerem, Serdar ve Rıdvan gibi genç futbolcuların yetenek ve becerilerini açığa çıkarıyor ama skora yansımıyor. 

Klasik oyun değil, daha baskıcı ve yaratıcı fonksiyonel oyun oynamayı hedefleyen, bu takımlar rakibe baskı kuramadığı zaman tutarsız, düzensiz ve uyumsuz oynamaya başlıyor. Bu durum oyuncularda güvensizlik duygusunu artıyor. Bu karışıklıklara, ceza ve istifalar eklenince her şey yeniden formüle edilmeyi bekliyor. 

Ayrıca, futbolu yönetenlerle, kulüp yöneticileri arasında ilişki yönetimi sorunu var. Yöneticilerin azami güç aranışı zaman zaman federasyon veya kendi aralarında çatışmalara yol açıyor.  Bu çatışmayı yaratan faktörler, aslında mevcut yöneticilerin özgeçmişinde değil, Türk futbolu ve kulüplerin kimler tarafından ve nasıl yönetildiği hikâyesinde gizlidir... Örneğin Galatasaray’da geçmişte olduğu gibi başarısızlığın “üç büyüklerin kontrolü dışındaki güçlerin ve hakemlerin kötü ve taraflı yönetiminden kaynaklandığına” inanan bazı yöneticilerin hakem hataları için daha sert tutum modelini dayatması,  Başkan Burak Elmas'ın uzlaşmacı, işbirlikçi, yol gösterici, hoşgörülü, centilmen tutum ve anlayışını altüst edecek (sürdürülemez) nitelikte görünmesine sebep oldu. 

Son demeçlerinde sertlik dozunu artıran, Başkan Burak Elmas’ın, hakemleri eleştirmeyi değil, federasyon yönetimini değiştirmeyi amaç edinmiş gibi “yapamıyorsanız gi-de-cek-siniz!” sözleri hafızalara kazındı.

“İnsanlar gerekli olana ulaşamayınca, gereksiz olanla yorarlar kendilerini“ Goethe

Sonuç olarak, üç büyük kulüp yöneticilerinin, yöntem olarak başarısızlığı hakeme yükleme yaklaşımı, kendi algılarına göre anlamlı görünmesine rağmen sorunların çözümü için gerçekçi ve sonuç odaklı bir yönetim politikası değildir.

Federasyon ve hakem ilişkilerinde varsayım, neden-sonuç ilişkileri kurabilmek için zorunlu bir zihinsel işlemdir; ama doğru sonuçlara varabilmek için, varsayımın yalnızca bir araç olabileceğini de bir an unutmamak gerekir.

Bir şeyi var eden nedeni tanımak, o nedenin o şeyin nedeni olduğunu bilmek, o şeyin olduğundan başka bir şey olmadığını görmek bilimsel bilgide belirleyici olur. Buna göre bilimde yanılma olmaz, oysa diyalektikte her zaman yanılma söz konusu olabilir.

Tweet

Tweetle                      Paylaş                        Paylaş