Yrd.Doç.Dr.Recep CENGİZ- 9 Nisan 2016 Bir sporcu, kendisini yıldız yapan değerlerden, özelliklerden, niteliklerden yoksun kalarak sadece sahada şu kadar koştu, şu kadar şut attı, şu kadar top kaptı, şu kadar gol attı veya şu kadar gol kurtardı diye ölçülen mekanik bir canlı değildir; o zaman bilgisayar programlarından, robottan farkı kalmaz.

Futbolcu insandır ve manevi varlığının zenginliği oranında saygı görür. Bu nedenle futbolcu sahada önce faır play davranışlarını sonra yeteneklerini sergilemelidir.

Fair play yarışma halindeki tarafların adil ve eşit durumlarını ifade eden bir kavramdır. Yoğun rekabet durumuna sokulan taraflardan birinin sakatlık gibi eşit şartları bozan bir durumu var ve bu haksız dezavantajda oyun durmuyorsa, oyunda fair play’e ihtiyaç var demektir.  

Fair play’e ihtiyaç olunan durum; rakibin yardıma ihtiyacı olduğu andır. Bu bir sayısal eksiklik, imkânsızlık, güçsüzlük durumudur. Rakibin eşit şart ve mücadele gücünden yoksun olduğu durumlarda, üstünlük sağlamak için yapılacak her hamle, gerçekte güçsüzlüğün, korkaklığın, özgüvensizlik, fırsatçılık ve çaresizliğin bir göstergesidir.

Mağdur ve mazlumu korumak varken, özellikle sezon sonu yaklaşırken fair play dışı davranışları istemek veya onaylamak “ruhsal doyum”, için yapılan şeyler olarak karşımıza çıkıyor. Bu anlamda ruhsal doyumsuzluk arttıkça insanı ve sporun felsefesini tüketen davranış stratejisinde rakibi yenmek için her fırsat kullanılır. Bu stratejide sadece üstünlük kurma söz konusudur, rekabet kendini gösterir. İstekler fair play’e uygun değildir. Kulüpler arası ilişkiler önemsizdir, ilgi noktası mutlaka “kazanmaktır”.

Sporu sürekli iki tercih üzerinden düşünüyoruz.

-          Bir tarafta kazanmak/ bir tarafta kaybetmek

-          Bir tarafta dost / bir tarafta düşman

-          Bir tarafta sevgi/bir tarafta nefret.

-          Bir tarafta sempati / bir tarafta antipati

-          Bir tarafta berrak/ bir tarafta bulanık bir zihin yapısı.

-          Bir taraftan emek ve alın teri/bir taraftan haksız dezavantaj

-          Bir tarafta güzel, zarif, hoş, dürüst/ bir tarafta çirkin, kaba, değersiz, basit bir oyun oynanmış oluyor. Yani ya baş üstünde ya ayaklar altında,

Bu nedenle;

-          Fair play sadece sporcuyu ilgilendiren bir iletişim biçimi değil; antrenör, yönetici, hakem, taraftar, spor yazar ve yorumcuları da ilgilendiren bir anlayıştır.

-          Fair play vicdanını hissetmektir.

-          Fair play zorunluluk değil, zorunluluktur.

-          Fair play topun peşinde olduğu gibi anlamlı bir hayat çizgisinin peşinden koşmaktır.

-          Fair play, insan onuruna gösterilen bir saygıdır.

-          Fair play oyunu anlamanın, rakiple duygudaşlık kurmanın kaynağıdır.

-          Fair play bir nezaket kuralı değil/yaşamın her alanında uyulması gereken bir kavramdır.

Bu anlamda;

-          Fair play topun dışarı atılması değil/bir eğitim ve kültür sorunudur. 

-          Fair play dışı davranışlar özellikle genç sporcularda algı bozukluğu yaratır.

-          Fair play dışı davranışlar çoğaldıkça, tarafların saldırganlık ve şiddet eğilimi artar.

-          Fair play davranışı kazanmaya bir engel olarak değil, değer olarak görülüyorsa, davranış büyük önem taşır.

Davranışları, zorluğunu seçmeden, çelişkili davranmadan her koşulda adil, centilmen ve saygılı olmak. 

Bir insandan daha ne beklenebilir ki… Her insanın ruhunda var olmasına rağmen zaman zaman içinde sakladığı, fakat yok edemediği şeylerdir “Fair play”.

Futbolu öğrenmeden kulübü, kulübü öğrenmeden taraftar olmayı, taraftar olmadan kazanmayı öğreniyoruz. 

Taraftarlık yalnızca bir kulübe taraf olma olayı değildir. Müsabaka algısı kazanmak ve kaybetmek üzerine, başarı algısı ezeli rakiplerin başarısızlığı ve mutsuzluğu üzerine kurulmamalıdır.  İyi ve kötü diye birtakım değerleri ayırt etmek; sandığımız kadar kolay, koktuğumuz kadar zor değil.

Bu nedenle “Yerde yatan insan, topun dışarı atılmasını hak ediyor” .{jcomments on}

Tweet

Tweetle                      Paylaş                        Paylaş