Recep Cengiz- 10 Şubat 2021 Fenerbahçe’nin finansal fair play kısıtlamasına rağmen güç gösterisi olarak yaptığı transferler taraftarları heyecanlandırdı, şampiyonluk için umutlandırdı.

 Her transfer sosyal medya da haftalarca gündem oldu...

Ezeli rakiplere psikolojik üstünlük kuruldu...

Başarı bir olasılık değil, ‘bu transferlerle de olur’ algısı yaratıldı…

Her maç için "favori gösterilmek" takıma ayrı bir özgüven kazandırdı ama madalyonun diğer yüzüne bakıldığında, bir türlü ideal kadro kurul(a)madı, ideal sistem oluşturul(ma)dı, ideal oyun oynan(a)madı ve ideal skor bir türlü sağlan(a)madı…

Fenerbahçe lüx araba galerisi gibi sezona girdi... Ancak maçlar başladıktan sonra (oyuncu kalitesi oyun kalitesine yansımadığından) bazı lüx araçların bakım ihtiyacı olduğu görüldü...

Ali Koç’un takımdan söz ederken, “gerçekte olduğundan çok olması gerektiğini” işaret eden demeçleri…

Emre Belözoğlu’nun transferlerde klişe olan “Alo, ben Emre Abin!” söylemine karşın “oyuncularının bugün ne yaptıklarından çok geçmişte ne yaptıklarını biliyor” görüntüsü,

Erol Bulut’un oyuncu kalitesine göre atak ve belirleyici oynaması gereken takımı savunma ağırlıklı bir kadro ile adeta “deneme-yanılma” sistemiyle oynaması,

Takımda en ciddi problemlerinden birinin uyumsuzluk ve kontağa bağlı olmayan sakatlıklar olduğunun gözden kaçması,

İyi tasarlanmamış oyun anlayışının Pelkas, Samatta, Sosa, Valencia gibi oyuncuların yeteneklerini göstermesine müsaade etmemesi,

Caner Erkin’in saha da seyyar satıcılar gibi sağa, sola veya hakemlere, olmadı  kendi kendine bağırarak dolaşıyor” olması,

Mert Hakan’ın duygularını yönetememesi,

Serdar Aziz’in rakibine karşı fiziksel ve psikolojik üstünlüğü varken, rakibinin sırtı dönük ve kaleye uzak olduğu bir pozisyonda kartlık fauller yapması,

Mauricio Lemos’un rakibi sakatlamaya yönelik normal olmayan hamleleri normalmiş gibi göstermesi, aklının ‘sarı’ fikrinin ‘kırmızı’ kart görmesi doğal olarak başarısızlığı, başarısızlık da taraftarlar üzerinde güvensizlik ve tedirginliği arttırıyor.

Fenerbahçe’de uyum sorunu yaşayan oyuncuların liderlik için sorumluluk almaması, evde kapı zili çaldığı zaman babanın “birisi kapıya baksın!” demesine benziyor.

Kadro derinliği ve rotasyonda oyuncu kalitesine göre oyun kimliği olmayan Fenerbahçe, bu görüntüsü ile yan etkisi fazla bir kanser ilacına benziyor. Umut var ama insanı canından bezdiriyor.

Bu sürecin doğal bir sonucu olarak René Descartes'ın "Düşünüyorum, öyleyse varım" önermesi açık seçik olarak “Fenerbahçe sevgisi dışında futbolda hiçbir sevgi kabul etmeyen“, Fenerbahçeli taraftarlar için "Galip olursak, öyleyse varım" önermesine dönüşüyor. Yani, taraftarının ‘kamu hizmeti’ gibi algıladığı ve hayatının merkezine oturttuğu Fenerbahçe, ideal futbol ve arzu edilen skor için sanki aşı olmayı bekliyor.

Erol Bulut’un çok çalışması, işine saygı duyması güçlü ve sağlam bir kişilik göstergesi olarak kabul edilebilir. Ancak bu kadroyu yönetme gücü ve başarılı olma şansı zayıf teknik direktör görüntüsünü ortadan kaldırmak için sabırlı olması (yönetiminde sabırlı olmasını unutmamak gerekiyor), analiz yeteneğini kaybetmemesi ve sakin kalması gerekiyor. {jcomments on}

Tweet

Tweetle                      Paylaş                        Paylaş