Recep CENGİZ- 15 Nisan 2018 Her sezon doğal olarak ligin son haftalarında dikkatler şampiyonluk ve küme düşmeme mücadelesi veren takımlar üzerine yoğunlaşıyor.

 Futbolseverlerin taraftarlık duyguları kabarıyor; gazeteler dikkat çekici “Karşıyaka resmen küme düştü!” sürmanşetlerini, boy boy duygusal fotograflarla süslüyor.

Futbol programları yayınlarını buna göre düzenliyor. Nerede o eski güçlü takım muhabbetleri... derken küme düşmemeye oynayan takımlar gündeme geliyor. Kinayeli bir biçimde de olsa, hangi takımın küşe düşmeye en yakın adaylar olduğunu “eski futbolculardan” öğrenmiş oluyoruz.

Kulüp harcamalarının gelirden fazla olması; alt sıralardaki takımlar için felaket, orta sıralardaki takımlar için sorun, üst sıralardaki takımlar için bir mantık oluşturuyor. Ancak, ne hikmet! Se, yine vazgeçilmez, yine mutlak oluyor.

Küme düşmesi kesinleşen “Gaziantep, Karabük, Karşıyaka, Kayseri Erciyes, Manisa” takımlarla ilgili haberlere bakıldığında; parasını ödeyemediği futbolcularını kadro dışı bırakanlar, menajerlerin oyuncağı olanlar,  deplasmana gidecek parası olmayanlar, 12 alt yapı futbolcusu ile sahaya çıkanlar, otel parası bulamadıkları için günü birlik deplasmana gidenler, maç öncesi futbolculara yemek ısmarlatan birini bulmayı yöneticik sananlar, parasını isteyen futbolcusuyla kavga edenlerin başka başka türlü versiyonlarını görebilirsiniz.

Ne hikmetse! Futbolun dışında her şeyi var olan, hak ettiklerinden çok daha fazlası kendilerine sunulan bu yöneticilerin hepsi;

- Memleketlerine sahip çıkıyor!

-Uyuyan devi uyandırmak için başkan olmuşlar!

- Enkaz devralıyor!

- Kulüpleri kapanmaktan kurtarıyor!

- Sözde siyasiler, ilin mülki amirleri ve iş adamlarından destek sözü almış oluyor!

- Fedakarlık yapıyorlar!...

Çok konuşup hiçbir şey anlatmayan bu insanlar için kıyamet kopuyor gibidir, ancak hiçbir şey olmaz...

         Adam kulübü küme düşmekten nasıl kurtaracağını anlatıyor, futbolu ne kadar iyi bildiğini, futboldan ne kadar iyi anladığını herkesin bildiği Leyla ile Mecnunun hikayesi ile ilişkilendirerek anlatıyor ve sonunda soruyor anladınız mı diye.

Cevap: Anladık anlamasına da şu mecnun kız mıydı yoksa erkek miydi?..

Uzun lafı kısası; bizde, “üretmeden tüketen” bu tip yöneticileri, nereden geldiği belli olmayan bir duman kokusu aldığını hissederek tüm evi bastan sona tarayıp ve daha sonra "bana öyle gelmiş" diyerek koltuğa yerleşen bir kişi gibi mantıksız bir şekilde dinliyoruz.

Sonra futbol programlarında keskin dilli bir uzman (!) çıkıyor ve bu kulüplerin yanlış transfer yaptıklarını, teknik direktör tercihlerinin hatalı olduğunu, hakem hatalarından çok puan kaybettiklerini veya şansızlıklar yaşandığını söyleyerek son noktayı koyuyor. Her sezonda olduğu gibi, konulan bu son noktada da çöpler halının altına süpürülüyor. Yönetsel sorunlar derinlemesine incelenip, çözümlenmeden üstü kapatılıyor.

Futbolda yönetici seçme sistemimiz, futbolun yapısını değiştirmiyor sadece birkaç “futbolun hizmet ettiği kişilere” hayatlarını iyileştirme imkânı veriyor. Bu nedenle, futbolda bu kadar kolay yozlaşıyoruz. Çünkü, bir sorunun görünürlüğünü konuşmakla, sorunu çözme birbirinden farklı şeylerdir.

-          Kulüpler “neden” kurumsal bir şekilde yönetil(e)mez?

-          Parasız, etkisiz ve güçsüz insanlar “neden” yönetici olur. Kulüpler, dürüstlükleri sorgulanan bu insanlara “neden” mahkum bırakılır?

-          Kulübü bırakıp kaçan eski yönetimlerin mali genel kurulda “neden” borçları ibra edilir?

-          Faturalandırılmamış giderler kitabına uydurularak kulüp “neden” borç batağına sürüklenir.

-          Düşük maliyetli futbolcular “neden” piyasa değerinin çok üstünde transfer edilir?

-          Yönetici menajer ilişkileri “neden” soruşturulmaz?

-       Futbola hizmet eden insanların yönetimlerde yer alması “neden” güçleşir?

-       Menajerler neden özellikle bazı kulüpleri mesken tutarlar?

-   Kulübün gelir kaynakları “neden” har vurup harman savrulmuştur?

-  Bir başka takımı küme düşüren teknik direktör “niçin” kendi takımlarının kurtarıcısı olmuştur?

Bunlar, bizim futbolun bazı insanlar tarafından ne kadar kötü yönetildiğini anlama çabamızın gerekçesidir.

Futbol severleri bu konuda uyarmak, aydınlatmak zorunda olan spor bilimciler, gazeteceler ve futbol yazarları genellikle, bu tür yöneticileri sadece “futbolda var” olarak nitelemekle yetinmekte, fakat bunların “neden”, “nasıl” var olduklarına inememekte; “neden”, “nasıl” yok olacaklarına dair somut bir öneri sun(a)mamaktadır. Çünkü bunların hepsi kök hücredir.

Bu futbol yönetiminde ciddi bir zaaftır. Sorunları öteleştirirken daha içinden çıkılmaz bir hale soktuğu için etkisi daha fazla yıkıcı olmaktadır. Çünkü kapanma sürecine girmiş bir kulübün kurtuluşu; futboldan anlamayan parasız başkan, plansız ve projesiz bir yönetim kurulu değildir.{jcomments on}

Tweet

Tweetle                      Paylaş                        Paylaş