Yazı da şunu demiştim:

“Onlar bir gün buradan ayrıldıklarında birçok şey de bırakacaklar. Strateji, çalışma, disiplin, ekol, takım ruhu ve tevazu.”

O günlerde Rijkaard sezona fırtına gibi girmiş ve herkesin takdirini kazanıyordu. Tanyeviç de her zaman ki gibi yerden yere vuruluyordu. Bana gelen tepkilere de bu yansıyor ve o yazıda Tanyeviç’e iltimas geçtiğim söyleniyordu.

Bunu Turgay Demirel’e aktardığımda bana verdiği cevabı hiçbir zaman unutamam: “Sen Rijkaard’a iltimas geçmiş olmayasın.”

O zamanlar Tanyeviç’e camia içinden ve dışından nasıl ağır eleştiriler yapıldığını ancak işin içinde olanlar bilir.

İşin içinde olanlar, kim ne derse hiç konjonktüre ve kimin ne dediğine takılmadan doğru bildiğini söylemek gerektiğini de bilir, Tanyeviç’in yıllardır ne büyük zorluklara rağmen yılmadan çalışarak bugün Dünya İkinciliğinin kapısını açtığını da bilir…

Ankara’dan başlayarak 6 yaşındaki oğlumla tüm maçları izlerken aklımda bunlar vardı ve bir de çok sevdiğim Işığın Savaşçısı’ndan birkaç söz:

“Işığın savaşçısı sebatın ve cesaretin değerini bilir.

Çoğu kez, çarpışırken beklemediği darbeler alır. Ve savaş sırasında düşmanının bu çarpışmaların birkaçından galip çıkacağının farkındadır. Bu durumda savaşçı gözyaşı döker ve gücünü yeniden toplamak için dinlenir. Ama hayallerini gerçekleştirmek için hemen yeniden dövüşmeye başlar. Savaştan ne kadar uzak kalırsa kendini o kadar zayıf, korku dolu ve ürkmüş hisseder. Bir süvari atından düştükten sonra hemen yeniden atın sırtına çıkmazsa bunu yapacak gücü bulamaz.”

2001 yılında İtalya Milli Takımı ile Bormio’da oynadığımız hazırlık maçında yerinde duramayan koçu hemen fark etmemek mümkün değildi. Dizlerini yere koyarak oyuncularına sürekli bağırıyordu. A Milli Takım’ın başına geldiğinde yine oyunculara bağırarak oyunu yönlendiriyor ama dizlerini yere koymuyordu. Kendisine bunu sorduğumda “ne yapayım artık yaşlandım, dizlerim beni taşımıyor” demişti.

Dizleri yaşlanmış koçu kötü bir sürpriz bekliyordu: Kolon kanseri.

Hayatında hiç hastalanmamış ve ilk hastalığında kanser olduğunu öğrenen koça 20 gün önce sağlık durumunu sorduğumda  “kendimi iyi hazırladım, şampiyonaya hazırım” demişti. Ağır bir ameliyat geçirmiş, kemoterapi tedavisine ara veren yaşlı ve kurt koç bu sefer sandalyeden eskisine nazaran çok daha  sakin bir şekilde takımını yönlendiriyordu. Bütün bunların hepsi 8 ay içerisinde oldu.

Tanyeviç beklemediği darbeler almış ama  bir süvari gibi atın sırtına çıkmıştı.

Ve ardından hem Türkiye’nin spor tarihinin hem de kendi kariyerinin en önemli başarısı geldi. Türk basketbol kamuoyunun  Tanyeviç’e hakkını teslim etmesi için 6 yıl geçmesi gerekiyormuş.

Sana da bin selam, bir saygı duruşu ekselansları.

Habertürk Gazetesi{jcomments on}

Tweet

Tweetle                      Paylaş                        Paylaş