Ömer Gürsoy-  24 Mart 2014 Chelsea-Galatasaray maçının futbol analizleri sayfalarda geniş geniş yer aldı. Aslında futbol adına üzerinde çok fazla konuşulacak bir şey yok.

Her hafta Premier Lig maçlarındaki heyecanı izleyen biri olarak, müsabakada iki tarafın da Şampiyonlar Ligi standartlarının altında kaldıklarını söyleyebiliriz. Milyonlarca izleyicinin televizyon karşısındaki durumu, tribünden ekrana yansıyan küçük bir Chelsea taraftarının esneyen görüntüsüyle hayat buluyordu! Elbette mücadele bizim ligimizin çok üstündeydi ama sonuçta umudumuz olsa da beklenen bir sonuç oldu.
Benim içinse bu ülkenin futbol kültürünün yansıması olan, sahanın dışındaki maç atmosferi olağanüstüydü. Öncelikle Ada basınında geçmişte Manchester City'nin teknik direktörü olarak Chelsea'ye mutlak bir üstünlük sağlamış olan Roberto Mancini için yapılan geniş haber, analizler... Sonra 2004-2012 dönemindeki üstün performansı ile taraftarlarınca bu takımın gelmiş geçmiş en iyi golcülerinden biri olarak işaret edilen Drogba'ya gösterilen vefa, ilgi, tribündeki "Always in our heart" (Her zaman kalbimizdesin) pankartı...Maçtan sonra Chelsea resmi sitesindeki fotoğrafları ve "legend" (Efsane), "king" (kral), "came back home" (Eve dönüş) gibi taraftar yorumları...
Ya 10 yıldır bu takımda oynayan Cech, Lampard ve Terry'in azmi, istikrarı ve deneyimi...
Ve elbette Stamford Bridge'i dolduran 43 bin taraftarın davranışları...
Bir yanda takımı yenik olsa da, hele de deplasmanda hiç durmadan bağırması millet olarak çok hoşumuza giden ancak ne yazık ki sahadaki futbolcusuna ciddi bir katkısı olmayan Galatasaray taraftarı. Öte yanda bizimkiler bu kadar çok bağırdığı için arada gaza gelse de bir tiyatro izler gibi dikkat ve ciddiyetteki Ada seyircisi... Öyle uzun tezahüratlar yaparak kendini yormak yerine, keyifle ve zekice takımına ortak, destek olan, futbol bilgisi ile yanlış hakem kararlarına olumsuz, oyuncusunun mücadelesine olumlu, varlığını hissettiren bir tavır. Yani gerçek 12.adam..
Bu örnekleri Türkiye takımlarından herhangi biri için hatırlayan var mı?
Hâlbuki o lig 1980'lerde fanatizmin en üst noktaya çıktığı, dünyanın en problemli, gergin liglerinden biri idi. Bugün ise dünyanın en keyif veren ligi.
Yıllardır bu ligin taraftarların gittiği publardan başlayarak, statlarda alınan tedbirlere kadar adım adım holiganizm ile nasıl mücadele ettiğini anlatırım. Hükümetlerin sporda şiddet ile ilgili nasıl doğru politikalar uyguladığını örnekleri ile sıralarım. Hatta daha da ileri giderek; İngiltere futbolunun bugün geldiği noktaya holiganlara borçlu olduğunu, holiganizm krizini nasıl da mükemmel bir fırsata dönüştürdüklerini düşünürüm.
İşte bu mücadelenin ve tesis edilen futbol kültürünün ne kadar keyifli olduğunu bir kez daha gördük.
Keşke...{jcomments on}

Tweet

Tweetle                      Paylaş                        Paylaş