Ömer Gürsoy- 5 Eylül 2014 Hâlbuki Türkiye Futbol Federasyonu Soma’da yaşanan acıların belleklere çekilmiş bir süngerin arkasında kalmaması için ne kadar da güzel düşünmüştü. 

 Önce Milli Takımı’nın ziyaretini organize etmişti. Daha sonra TFF’nin en önemli organizasyonu Süper Kupa maçını Soma’ya en yakın Manisa'da oynatma kararı aldı.

Tüm futbol ailesi birleşmiş ve dünya derbisi dediğimiz bir maç geliriyle, ruhuyla Soma’ya,Soma’da ölen kardeşlerimiz ve aileleri için adanmıştı.

Ama böylesine zarafetle düşünülmüş organizasyon ve maçın önüne geçen 2 hadise oldu.

Birincisi seyirci olayları.

Maçı 10 yaşındaki oğlum ve arkadaşıyla birlikte izledik. İnanın seyircilerin sahaya attıklarını çocuklara nasıl anlatacağımı bilemedim ve utanç içerisinde kafamı önüme eğdim.

Ey utanmazlar,

Soma’da ölenlerin anısına hiç mi saygınız olmaz. Hiç olmazsa tek bir gün bile fanatik ve anarşist taraftarlığınızdan vazgeçemez miydiniz? Bu mu geleneklerine ve değerlerine bağlı toplum. Ülkemin insanının genlerinin bozulduğunu büyük bir ıstırap ile içerisinde izledim.

Bütün bu yaşananlara bakınca aklıma bir fıkra geldi:

Her gece uykusunda altına ıslatmaktan yakınan genç bir adam, bir dostuyla karşılaşmış. Dostu:

-Nasıl oldun, demiş;bari biraz iyileşebildin mi, yoksa yine her gece uykunda kaçırıyor musun yatağa?

Genç adam:

-Çok çok daha iyiyim şimdi, demiş; uzun bir süreden beri denemediğim çare, başvurmadığım kapı kalmamıştı. Nihayet bir psikiyatra gittim. Allah razı olsun ondan; sorunu hemen halletti.

Dostu:

-Demek derdin bitti öyle mi, demiş?

-Yok hayır, gece mesaisine devam ama, şimdi artık bununla iftihar ediyor,övünüyor, gurur duyuyorum.

Galiba toplumun büyük kesmi artık bu manzaralardan gurur duymaya başladı.

Neden mi basın spor basınının birinci gündem maddesi olan sabık Volkan Demirel ile sabık Melo arasında yaşanan aslında incir çekirdeğini bile doldurmayacak kadar değersiz düello demeçlerine?

Volkan ve Melo’yu etkiler mi bilemiyorum ama ben yine 1970 yıllarda dünya tenisine damga vurmuş ve bugüne kadar Wimbledon’u ilk ve son kez kazanan siyahi tenisçi Arthur Ashe'nin ölüm döşeğinde yazdıklarını sizinle paylaşmak istedim:

Ölüm döşeğinde hayranlarından gelen mektuplardan  bir tanesinde şöyle yazıyordu: “Neden Tanrı böylesine kötü bir hastalık için seni seçti?”

“Tüm dünyada 50 milyon çocuk tenis oynamaya başlar, 5 milyonu tenis oynamayı öğrenir, 500 bini profesyonel tenisi öğrenir, 50 bini yarışmalara girer, 5 bini büyük turnuvalara erişir, 50’si Wimbledon’a kadar gelir, 4’ü yarı finale, 2’si finale kalır.Elimde şampiyonluk kupasını tutarken Tanrı’ya ‘Neden ben?’ diye hiç sormadım. Ve bugün sancı çekerken, Tanrı’ya ‘Niye ben?’ mi demeliyim? Mutluluk insanı tatlı yapar. Zorluklar güçlü yapar. Hüzün ise insan yapar. Yenilgi mütevazı yapar. Başarı insanı ışıldatır. Ama yalnız Tanrı, yolumuza devam etmemizi sağlar. Tanrı’ya asla ‘Niye ben?’ diye sormayın… Ne olacaksa olacak. O’nun kendine has usulleri vardır. Her şey kendi iyiliği için olur. İnancınızı koruyun…”

Ashe, ölürken bile zarafetini ve inancını kaybetmiyordu.

Demem o ki milyonların içinden sıyrılarak“iyi futbolcu” olabilirsiniz ama büyük sporcu olamazsınız.{jcomments on}

Tweet

Tweetle                      Paylaş                        Paylaş