Müslüm Gülhan- 28 Ağustos 2020 Geçen hafta kaldığımız yerden devam edelim. Bize çok ters de olsa! Futbolu ‘amaç’ olarak değerlendirdiğimizde, bir spor branşı olarak küresel kurgu ve kurallar çerçevesinde yerini alır ki haz duyulan oyun şeklinde, herkes tarafından haddini bilecek şekilde doğru ve gerçek tepki verilen bir alan olur.

Şu an bizim için geçerli olan ‘araç’ olarak kullanıldığında ise, içinde birçok tehlikeyi barındırır. İşin bundan sonrasında amaç ekseni, hesaplar, kahramanlar, mağdurlar ve sonuçlar değişir. 

Siyasi yapının da devreye girmesiyle başka bir kültür oluşmaya başlar.

Bu tip oluşumlar incelendiğinde ortaya çıkan en önemli acı gerçek; başarının hem ulusal hem de uluslararası alanda çok da öneminin olmadığıdır. Kimin kazandığı ya da kaybettiği sadece ‘algı’ için geçerlidir.

Politik yapının, yani iktidarın etkin araçları kullanarak ele geçirdiği futbol yönetim mekanizmasını kendi amacı doğrultusunda yöneterek, insanları algı yönlendirmesi içinde politeizme eder. Çünkü yeryüzünde bir inancın etrafında birleşmiş yüzbinler, milyonlarca insan topluluğu bulmak ve yönetmek mucizevi bir hazinedir. Bu kitleyi bulmak kolay değildir.

Futbol, futbolun içinde yer alan fakat hiçbir zaman futbolun kendi iç dinamiklerinin korunması için yeterli donanıma sahip olmayan, süreçleri bilgi dışında kurulacak ilişkilerle korumaya çalışan kişiler tarafından ablukaya alınır, nedenler üretilir ve siyasetin alanı yapılır.

Bu az gelişmişliğin işaretidir ve az gelişmiş ülkelerde oldukça sık uygulanan bir stratejidir. Çünkü bu tip ülkelerde insanların en büyük motivasyon araçları para ve güçtür.

Ortaya çıkan sonuç; kendi benliğini kaybeden futbolun sürdürebilir başarısızlığını ve çöküşünü kabul etmektir. Artık oynanan futbol değildir.

Bilginin ve bilimsel yöntemlerin öneminin olmadığı ortamlarda; ‘küresel’ oyun olan futbol karakterini kaybederek, ‘yöresel’ bir araç haline getirilir.

Haliyle ‘yöresel’ oyun ‘yöresel’ figürler tarafından yönetilmeye başlanır. Ve ortada bir ‘esnaf’ mantığı gerçeği vardır. Bu figüranlar tarafından siyasete teslim edilen futbolun kurgusu, siyasi erkin onayıyla gerçekleşir.

Şeytanlaştırılan futbol topu artık hepimizin elinden kayıp gitmektedir…

Az gelişmişlik sendromu içerisinde kıvranan ülkelerde ‘rant’ manipülasyon o kadar çok magazinleştirilir ki; artık teknik adamdan, kulüp başkanlarına kadar herkes bu süreci sağlayan dış dinamiklerle ilişkiye geçerek süreç içinde yer almaya çalışır ve hatta birbirleriyle de ciddi şekilde yarışırlar. Aslında bir saadet yaşanır!

Yukarılarda bunlar yaşanırken alt kadrolara kadar bu devinim devam eder ve artık bu yozlaşma kurumsallaşan bir yapı halini alır.

Şirketi içinde saklı olan ve dernek statüsünde yönetilen kulüplerdeki oluşumlar, artık futbolu araç haline getirmiştir.

Bu yapıyı kuran ve kollayan ülkelerde işleyiş bir başka olur.

Bu sarmalın en etkili görüldüğü yerler kulüp kongreleridir. Çünkü kongrede, büyük bir kısım üye, iktidara getireceği kişi ve kişilerden büyük kişisel beklentiler içindedir, hatta bunun pazarlıkları hiyerarşik bir şekilde de yapılır.

Şeytanlaşan futbolun paydaşları artık ele geçirdikleri kulübü ve dolayısıyla sistemi sadece kendi beklentileri için değil, bağlı olduğu siyasi erk başta olmak üzere tüm paydaşlara (!) hizmet edecek konuma getirir.

Buradaki rantı sağlayan etken, kulüplerin, kişilerin değil derneğin malı olmasıdır. Çünkü ortadaki para kulübe aittir, sorumluluk kulübe ait olmakla beraber, yetki başkan ve yönetimdedir ve en önemlisi yapılan anormal borçlar da haliyle kulübe aittir.

Mühim olan tribünleri coşturacak birkaç transfer yapmak ve onları oyalamaktır. Zaten sistem bu tip takımların sezon sonuna kadar yarış içinde kalmasına yardımcı olacak donanımlara sahiptir.

Kurulan gayri futbol yapısının siyasi ayağı, federasyon seçimlerinde aslında atanarak göreve getirilen kişi veya kişilerle masanın başını tutar. Bu futbolun az gelişmişlik seviyesinde kalmasıyla ilgilidir. Dahası, sistem futbolun küresel boyutta gelişmesini istemez, çünkü gelişim onları aşar ve tartışılan konuma gelirler. Az gelişmiş kalması menfaatleri açısından ideal olandır.

Ama en güzeli; bilgiye ve kaygıya hiç ihtiyaç yoktur.{jcomments on}

Tweet

Tweetle                      Paylaş                        Paylaş