Ömer Gürsoy- 4 Ekim 2013 Ünal Aysal’ın kamuoyunda “Ali Dürüst, Abdürrahim Albayrak operasyonu” diye bilinen Kongre sonrası 2.kez Başkan olmasıyla ilgili iki yazı yazmıştım.

İlkinde “Aysal güç dengesine şekil veriyor”, ikincisine ise “Aysal'ın mirası ne olacak?” diye sormuş ve yazının sonunu şöyle bitirmiştim:

“Bir adamın mirası hikâye sona erdiği zaman ortaya çıkar.Bakalım Aysal’ın oyununda hikâye nasıl bitecek? İzlemeye değer…”

Evet, o zamanlar “izlemeye değer” dediğim hikâyenin Terim olayından sonra artık ortalarına gelmiş olduk.

Şunu net olarak gördük ki; olağanüstü kongre aslında Terim operasyonu için hazırlanmış. Artık Terim yok ve bundan sonrada rahatlıkla “Aysal güç dengesine şekil verdi” diyebiliriz.

İşin ilginç yanı bugün yollarını ayırdığı Terim’in getirdiği şampiyonluklar olmasa Aysal belki de bu kadar rahat Başkan seçilemeyecekti.

Biz yazarlara düşen görev kimin haklı, kimin haksız olduğuna bakmaktan daha çok durumu sağlıklı bir şekilde analiz etmektir.Hele hele yaşanan çarpışmayı “mesajlaşma(ma)” seviyesine indirirsek dünya siyaset dengesini iyi okumadan 1.Dünya Savaşı’nın çıkış nedenini “Sırplı bir gencin Avusturyalı bir prensi öldürmesine” bağlamak gafletine ve sığlığına düşeriz.

Biz de durumu, Henry Kissinger’in“Diplomasi”sinin terminolojisi ile analiz edelim:

Bu müdahale ile ‘Aysal’ın pazularını’ gördük. Fatih Terim de, is vererek sönen bir lamba gibi olmak istemedi, bir yıldız gibi Milli Takım’a kaydı.

Ancak Kissinger’den devam edersek “Büyük bir ülkeyi zayıflatmadan aşağılamak daima tehlikeli bir oyundur.”

(Bence Aysal bu nedenle isteyerek veya istemeyerek tehlikeli bir oyunun içine çekildi, bugün medyadan kendisine gelen tepkileri böyle okumalı)

Tıpkı şu örnekte olduğu gibi:

Zamanında Amerika ve Rusya, Amerikan argosunda “chicken” (tavuk, korkak) denen bir oyunu başlattılar. Bu oyunda, iki sürücü, son hızla arabalarını birbirinin üzerine sürerken; bir taraf kendi sinirlerinin sağlamlığına güvenir ve diğer tarafın son anda direksiyonu kıracağını ümit eder. Maalesef bu oyun, Dünya Savaşı’ndan önce oynandı ve savaş çıktı.Tıpkı şimdi Aysal ve Terim arasında yaşananlar gibi.

Yok“telefonumu açmadı”, yok “son ana kadar telefon bekledik” sözlerini ve her türlü karşılıklı açıktan ve gizli yürütülen söz düellosunu bu tavuk oyunuyla açıklayabiliriz.Her ikisi de karşısındakinin son anda direksiyonu kıracaklarını umdu, ama her ikisi de adeta direksiyonu kitlemiş hedefe doğru ilerlediler ve kaçınılmaz çarpışma.

Şu bir gerçek: Fatih Terim kariyeri boyunca elde ettiği üstün başarılara rağmen birçok kulüpten hatta Milli Takımlardaki görevlerinden uzaklaştırıldı.Bunlardan birinde Mahmut Özgener federasyonunda Avrupa üçüncülüğü apoletiyle eleme grubu maçlarında yaşanan kötü sonuçlar üzerineydi.

Galatasaray’da da iki şampiyonluk,iki Süper Kupa, şampiyonlar ligi çeyrek finali derken yine gitti. Demek ki sonuçlarla ilgili değil Terim’in gidişi. Ama her ne neden olursa olsun iki olayda da benzer bir nokta var: Lutfi Arıboğan.

İlkinde Mahmut Özgener ile TFF’de 1. başkanvekilliği görevini yürütüyorken, bugün Galatasaray’ın Aysal’dan sonra gelen en önemli ismi yani CEO’su. Milli Takım’da Terim sonrası Hiddink ile şimdi de Mancini ile anlaşmayı imzalayan da. Bunun altında bir şey aramıyorum, sadece hayatını hassas stratejiler ve özenli diyaloglar üzerine kuran Arıboğan’ın bu süreçlerdeki rolünü merak ediyorum doğrusu. İşin ilginci her ikisi de Adanalı.Yani Cengiz Çandar’ın deyimiyle “Adanalıyık, Allah'ın adamıyık”

Stratejik Felç

Baştaki çarpışmaya dönersek, hasarın en büyüğünü Galatasaray’ın gördüğü aşikâr da Terim ve Aysal’ın bindiği araçların hasar tespitini yapmak için biraz zamana ihtiyaç duyacağımız anlaşılıyor.  

Bakalım Aysal, bu süreç içinde kendi planladığı krizlerin tutsağı mı olacak? Krizi doğru yönlendirmek için gerekli olan iç pusulası var mı?

Bu soruların cevaplarını gelecekte hep birlikte göreceğiz. Ama şu bir gerçek ki, Adnan Polat’a kongrede yapılanlardan sonra Aysal ve Terim arasında yaşananlar ve son olarak da özel olması gereken mesajların medyaya sızdırılması Galatasaray’da Kissinger'in tabiriyle “süpürülüp atılmayan bir tek diplomatik gelenek” kalmadığını gösteriyor. Böylece; Galatasaraylıların yıllardır övünerek ve adeta ders verircesine kullandıkları “Galatasaray'da kol kırılır yen içinde kalır” deyimi bundan sonra Galatasaray'ın lügatinden çıkmış oldu.

Hatta Aysal’ın Başkan seçilmesini de böyle okuyabiliriz. Hatırlayalım, Aysal’dan önceki tüm Başkanlar mutlaka Galatasaray Kulübünün birçok aşamalarında görev yaparak adeta iğneyle kuyu kazarak büyük ve zorlu kariyerler sonrası bu göreve gelmişlerdi.

Hâlbuki “kariyerli başkan” yerine “paralı başkan” seçimi ezeli rakipleri Fenerbahçe kültürünün bir parçasıydı.

Polat, Terim, Aysal gider ama bu kaybedilen değerler zor gelir.

İşte gerçek “stratejik felç” de budur.

Daha hikayenin ortasındayız, bakalım sonu nasıl bitecek?

İzlemeye değer...{jcomments on}

Tweet

Tweetle                      Paylaş                        Paylaş