Ömer Gürsoy- 31 Ocak 2014 Avustralya Açık Tenis Turnuvası, futbolun Dünya Şampiyonası’nın karşılığı.

Bizler eksi derecelerde yaşarken tenisçiler 42 dereceyi gören sıcağın altında daha da hızlandırılmış sert kortlarda amansız mücadele verdiler. Tribünler sadece final maçlarında değil ilk turlardan itibaren doluydu.Gerçek tenis sevgisi bu olsa gerek..

Tek Erkeklerde "tek el backhandin" kahramanı Wawrinka’nın önce Djokoviç ardından Nadal’ı da sahadan silerek elde ettiği Grand Slam şampiyonluğu çok önemliydi.

Daha önce Avusturalya Açık'ı kazanan Pete Sampras ve Andre Agassi gibi melez olan Wawrinka erkekler tenisinde 4 büyük ismin Grand Slam turnuvalarındaki uzun süreli hâkimiyetine son verdi.

Birçok tenisçinin emekliliğe ayrılmayı planlandığı 29 yaşında ilk kez bir Grand Slam şampiyonluğu yaşadı. Bizim “suyu arayan adam” ifademize en güzel örneklerden biri bu olsa gerek.

Dikkatimi çeken başka bir tenisçi de bayanlarda Kanadalı 19 yaşındaki Eugenie Bouchard. O da Federer gibi file önü oynamayı seven cesur ve kaliteli bir oyuncu. Bir yıla kalmaz bir Grand Slam'ı kazanacağını sanıyorum.

Bunları niye anlattım?

İki hafta boyunca dünyanın tüm tenisseverleri bu müsabakalara kilitlendi. Maçların heyecanı ve organizasyonun güzelliğe dair ilgi çekici yazıların yanında oyuncuların teknikleri ve maçlara yönelik çok nitelikli yazılar dünya gazetelerinin spor sayfalarında yer buldu.

Peki ya bizde?

Hep kendi gazetemi ayrı tutarım, bizim basınımız dünya sıralamasında ilk sıralarda yer alan sporcuları İstanbul’da topladığımızda “tüm dünya bizi izledi, Boğaz’a hayran kaldı” tadında haberler yapmayı sever.

İçinde ülkemizi temsil eden sporcularımızın olmadığı turnuvaları izlemek moralimizi mi bozuyor nedir, tüm dünyanın izlediği etkinlikleri izleyip yorumlamak bize göre değildir.

Ancak biz ne kadar kuyunun dibindeki kurbağanın gökyüzünü kuyunun ağzıyla sınırlı sanması gibi kendi yaşadığımızın “genele dair yaşananlar” olduğunu düşünsek de meşhur “küreselleşen dünya” da görmediklerimiz görmek istemediklerimiz bir anda karşımıza çıkıveriyor.

Tıpkı televizyon karşısında aynı anda dört ayrı kanalda bol gollü, mücadeleci, büyük keyif veren canlı İspanya ve İngiltere Premier Lig maçlarını görüp “hangisini izleyeceğim” diye telaşa düşüp de sonunda “biz niye böyle değiliz” diye hayıflandığınızda olduğu gibi.

Tıpkı başka bir kanalda endüstriyel futbolun İtalya’da seyirciye futbol kültürü,taraftar ürünleri,mağazaları, lokantalar, statlar konusunda ne kadar “medeni” imkanlar sunduğunu izlediğinizde olduğu gibi.

Sonra yine dönersiniz, televizyonlardaki“spor tartışmaları”na, tartışma konularına ve tartışmacılara bakarsınız. Açarsınız gazetelerde işlenen konulara bir göz atarsınız.

Ya “böyle gelmiş böyle gidecek” dersiniz.

Ya da…

Kara kara, Dünyada bırakalım başarıyı, lisanslı oyuncu, tesis sayısı, ekonomik büyüklük, eğitimdeki yerimiz gibi tüm rakamlarda hangi sıralarda olduğumuzu düşünmek kalır bize.{jcomments on}

Tweet

Tweetle                      Paylaş                        Paylaş