Ömer Gürsoy- 15 Temmuz 2013 Türk sporunu bekleyen en büyük tehlikelerden biri doping. “Başarıya ulaşacağız” diye yüklenildikçe bunun nasıl bu kadar yaygınlaştığını soruşturmak da daha yakıcı bir ihtiyaç halini alıyor.

Kanada’nın Olimpiyat şampiyonu Ben Johnson’un dopingli çıkması üzerine duruşmalı ve kamuoyuna açık soruşturma yapmış sorunun üstüne cesaretle gidebilmeyi başarabilmişlerdi. Hatta, Ben Johnson skandalının perde arkasını araştıran Kanadalı Yargıç Dubin'in dopingle mücadele için çok dikkat çekici bir önerisi bile olmuştu.. Dubin, dopingi olimpiyatlardan temizlemek için IOC'un etkin bir doping kontrol programı olmayan milli federasyonların olimpiyatlara katılmalarını yasaklamasını öneriyordu.

 Yoksa her daim söylediğimiz “sıfır tolerans” sözü havada kalmaya mahkûmdur.

Buraya nasıl gelindiğini görmek açısından farklı bir yöne de bakmak gerekir. Bana göre Türk sporunda dopingden de büyük bir tehlike var: Kürtaj.

Kürtaj sadece annenin karnındaki çocuğu yok etmek değil. Bu kavramı spor ekseninde yetenekli sporcuları da doğru alanlara yöneltemeden bir bakıma doğmadan “yetenekleri öldürmek” anlamında kullanıyorum.

Naim Süleymanoğlu ile nasıl halterci olduğunu konuştum. Havuzda yüzerken onu bir antrenör keşfediyor ve haltere çağırıyor. Daha sonra performans testlerine tabi tutuluyor ve bingo.. dünyanın en büyük haltercisi bulunuyor. Naim; Türkiye’de 12-13 yaşındaki çocuklarını bir türlü spora yönlendirememekten şikayet ediyor. “Bu konu sadece çocuklara bırakılmamalı aileler ve eğitimcilerin işbirliği ile doğru branşlara yönlendirilmeliler” diyor.

Naim’in söylediği konu o kadar önemli ki, bu konuyu açayım.

 Tenis ülkemizde yaklaşık 100 yıldır oynanıyor. Slovakya’dan Tayvan’a, Beyaz Rusya’ya kadar dünyanın her ülkesinden üst düzey tenisçiler çıkmasına rağmen hala bir tenisçimiz üst seviyede yarışamıyor.

Bir çok ülkede olmayan deniz manzaralı tenis kulüpleri ve tenis kortlarına sahip olmamıza karşın durumumuz içler acısı.. Bozuk saat bile günde 2 kez doğruyu gösterirken teniste 100 yıldır bir kez bile doğruyu bulamamışız. Bu süreçte binlerce çocuğumuzda heba olmuş.. Onları ne tenisçi yapabilmişiz ne de başarılı olabileceği başka branşlarda ilerlemesine imkan vermişiz. “Tenisçi olacağım” diye yola çıkan binlerce sporcu arasında 14-15 yaşlarına geldiğinde çeşitli nedenlerle havlu atmamış sadece 2 elin parmakları kadar tenisçimiz var. Tenisçi olamayacak çocuklar sadece tenisin simsarlarını doyurmak ve tenis ekonomisini büyütmeye hizmet etmiş üstelik tenisçi olacaklara da performans tenisinin gereklerini aktaramamışız. Aynı durum diğer branşlar için de geçerli.. basketbolcu olacak çocuğa "ille de futbolcu olacak" diyerek halterci olacağı da yüzmeye yönlendirirsek yeteneklerimize kürtaj yapmış olmuyor muyuz?Bakın nüfusu bizim 10’da biri olan Sırbistan’a. Basketbol, voleybol, hentbol, tenis,futbol… hemen hemen her branşta bizden daha başarılılar. Divac, Drazan Petroviç, Novak Djokoviç, Obradoviç, İvkoviç.. Çünkü Sırplar nokta atışı yapıyor ve “yetenek israfı” yapmıyorlar..Sadece futbolda da yaklaşık 250 Sırp futbolcu Avrupa pazarında dolaşmıyor mu?

Performans sporunun en önemli aşaması olan çocukların sportif yeteneğini belirleme, geliştirme ve temel spor eğitimi 50 yıldır dünyanın uygulamasında. Çocuklar ehil ellerde profesyonel mekanizmalar ile sevdiği değil başarılı olabileceği alanlara yönlendiriliyor. Başarı geldikçe sevgi de artıyor. Biz de ise başarı büyük bir kısırlaştırma operasyonuna uğrayıp dopinge havale ediliyor.

Şimdi kararı siz verin; Türk sporu için en büyük tehlike doping mi yoksa kürtaj mı?{jcomments on}

Tweet

Tweetle                      Paylaş                        Paylaş